II Niedziela Adwentu

Łk 3,1-6

¹ Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i Trachonitydy, Lizaniasz tetrarchą Abileny; ² za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. ³ Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, ⁴ jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! ⁵ Każda dolina zostanie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte staną się prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! ⁶ I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.

Przygotowanie

• W II Niedzielę Adwentu przypatrujemy się postaci Jana Chrzciciela. Jako ostatni prorok Starego Testamentu pojawia się on w określonym czasie historycznym, by głosić chrzest nawrócenia na odpuszczanie grzechów i w ten sposób przygotować naród izraelski na przyjście Mesjasza, który składając ofiarę na drzewie Krzyża, odkupi grzechy całej ludzkości. Duchu Święty, pomóż mi otworzyć się na prawdę dzisiejszego Słowa.

Punkty do medytacji

• Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i Trachonitydy, Lizaniasz tetrarchą Abileny (w. 1) Po raz trzeci Łukasz osadza opisywane przez siebie wydarzenia w kontekście historii powszechnej (por. 1,5; 2,1). Najpierw podaje informację, że bieżące opowiadanie miało miejsce w 15 roku panowania cesarza Tyberiusza, który rządził w latach 14-36 po Chr. (15 rok jego rządów oznacza lata 28-29 po Chr.). Dalej ewangelista wymienia postaci, które w imieniu Rzymu sprawowały władzę na terenie ówczesnej Palestyny. Poncjusz Piłat był prefektem Judei w latach 26-36 po Chr. Herod Antypas i Filip, synowie króla Heroda Wielkiego, z łaski imperium po śmierci ojca zarządzali częścią terenów, które stanowiły jego królestwo. Pierwszy w latach 4 przed Chr. – 39 po Chr. był tetrarchą Galilei i Perei (na północny wschód od Morza Martwego), drugi zaś w latach 4 przed Chr. – 34 po Chr. był tetrarchą Iturei i Trachonitydy (na północny wschód do Jeziora Galilejskiego). Natomiast Lizaniasz jako zarządzał Abileną (na północny wschód od Damaszku). Łukaszowe odniesienia do konkretnych przedstawicieli świeckiej władzy nie tylko pozwala określić czas opisywanych wydarzeń, lecz również pomaga dostrzec, że wraz z przyjściem na świat Mesjasza, rozpoczęła się epoka królestwa Bożego, które jest ponad wszelkim ludzkim królestwem. Panowanie Boga przejawia się wszędzie tam, gdzie obecny jest Kościół, czyli wspólnota uczniów Syna Bożego. Opiera się na miłości, miłosierdziu i usprawiedliwieniu, które swoje źródło mają w ofierze Krzyża. Ja również mam władzę nad osobami, które w jakiś sposób mi podlegają (dzieci, rodzeństwo, uczniowie, podwładni w pracy itp.). Czy w realizowaniu owej władzy bardziej opieram się na modelu objawionym przez Jezusa, czy może w dalszym ciągu posługuje się logiką świata?
• za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni (w. 2) Oprócz osób sprawujących władzę polityczną na terenie Palestyny, Łukasz wymienia dwóch arcykapłanów, a więc najważniejsze postaci świata religijnego ówczesnych Żydów. Annasz urząd arcykapłana sprawował w latach 6-15 po Chr. Zaś Kajfasz, zięć Annasza, był arcykapłanem w latach 18-36/37 po Chr. Ewangelista mógłby wspomnieć jedynie Kajfasza, jednakże mówi także o Annaszu, ze względu na fakt, iż po odejściu z urzędu zachował on swoje wpływy pośród Żydów (por. J 18,13.24; Dz 4,6). Na tle owych wpływowych postaci pojawia się Jan Chrzciciel. Skorumpowane przez Rzymian kapłaństwo świątynne zostaje zestawione z prorokiem, który na pustyni, z dala od jerozolimskich intryg, otrzymuje słowo od Boga. Nawet bycie blisko największych świętości nie jest w stanie uchronić człowieka przed deprawacją i upadkiem. Konieczne jest stałe doświadczanie pustyni, czyli ciszy i prostoty życia (por. Łk 1,80), by usłyszeć Boga i trwać z Nim w jedności. Mija pierwszy tydzień Adwentu. Czy zadbałem już ciszę, w której mógłbym otworzyć się na światło Słowa?
• Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów (w. 3) Jan przebywa na pustyni, obchodząc całą okolicę Jordanu. Chodzi tutaj o Pustynię Judzką (por. Mt 3,1), która znajduje się na północny zachód od Morza Martwego. Znad Jordanu do nieba został wzięty prorok Eliasz (por. 2 Krl 2,6-14). Wcześniej anioł Pański zapowiedział Zachariaszowi, że jego syn będzie działał „w duchu i z mocą Eliasza”, przygotowując lud Boży na przyjście Mesjasza (por. Łk 1,17). Częścią prorockiej misji Jana jest głoszenie „chrztu nawrócenia dla odpuszczenia grzechów”. Również Jezus będzie wzywał ludzi do nawrócenia (por. 5,32; 13,3-5) i przebaczał im grzechy (por. 5,20; 7,48). To samo zadanie po swoim zmartwychwstaniu przekaże uczniom, nakazując im, by głosili „nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom” (24,47). Chrzest, czyli obmycie w wodach Jordanu, dokonywane przez Jana wpisuje się w szeroki kontekst obmyć rytualnych praktykowanych w tamtym czasie pośród Żydów. Nowością jest kontekst wzywania do nawrócenia. W działalności Proroka znad Jordanu wypełniają się słowa Izajasza: „Obmyjcie się i oczyśćcie! Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu! Przestańcie czynić zło!” (Iz 1,16). Jak dzisiaj prezentuje się stan mojego serca? Kiedy ostatnio byłem u spowiedzi? W jaki sposób w adwentowym czasie podejmuję wezwanie do przemiany życia?

Modlitwa w ciągu dnia

• „Panie Jezu, oczyszczaj moje serce i prowadź mnie drogą nawrócenia”.