Miesiąc: Luty 2021

To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

II Niedziela Wielkiego Postu

Mk 9,2-10

2 Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam się przemienił wobec nich. 3 Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik wybielić nie zdoła. 4 I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. 5 Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». 6 Nie wiedział bowiem, co powiedzieć, tak byli przestraszeni. 7 I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!» 8 I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. 9 A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. 10 Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy „powstać z martwych”.

Czytanie ewangeliczne II Niedzieli Wielkiego Postu przypomina scenę przemienienia Jezusa. Za chwilę pochylę się nad prawdą o bóstwie mojego Mistrza. Wyciszę i przegotuję moje serce na spotkanie ze Słowem. Wezwę pomocy Ducha Świętego, by poprowadził mnie przez dzisiejszą modlitwę.

„Po sześciu dniach…” (w. 2). Marek Ewangelista podkreśla, że opisywana przez niego scena wydarzyła się po upływie sześciu dni od chwili, gdy Jezus po raz pierwszy zapowiedział swoją mękę i zmartwychwstanie oraz wezwał do naśladowania Go w noszeniu krzyża (por. 8,31-38). W życiu Jezusa nic nie dzieje się przypadkowo, każde Jego kolejne działanie, wypowiadane słowa, spotkania z ludźmi są ze sobą powiązane i prowadzą ku misterium Jego Paschy. W ten sposób wola Ojca doskonale realizuje się w życiu Syna. Czy próbuję dostrzec głębszy sens wydarzeń, które wypełniają moją codzienność? Czy wierzę, że Bóg ma dla mnie plan i konsekwentnie prowadzi mnie ku jego wypełnieniu?

„Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką” (w. 2). Wymienieni trzej apostołowie będą w przyszłości filarami rodzącego się Kościoła, na ich świadectwie o Chrystusie opierać się będzie wiara kolejnych wspólnot chrześcijańskich. Pan udziela im łaski ujrzenia Go w chwalę, by ich głoszenie Dobrej Nowiny było pełniejsze. Czy mam świadomość, że również moja wiara nie jest ludzkim wymysłem, lecz opiera się na świadectwie naocznych świadków życia, śmierci i zmartwychwstania Syna Bożego? Czy unikam pokusy myślenia według błędnej reguły, że moja wiara jest moją prywatną sprawą i dziele się znajomością Jezusa z innymi?

„Tam się przemienił wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik wybielić nie zdoła” (w. 2-3). Światłość w biblijnym opowiadaniu o stworzeniu świata zostaje stworzona jako pierwsza (por. Rdz 1,3), poprzedza zaistnienie wszystkich innych elementów stworzonej rzeczywistości. Nic dziwnego, że w kolejnych fragmentach Pisma Świętego jest nie tylko synonimem życia (np. Iz 9,1; Ba 3,14), lecz również atrybutem samego Boga (np. Ps 4,7; 36,10; Dn 2,22). Tym razem podkreśla bóstwo Jezusa, który nie jest jedynie wędrownym nauczycielem, jakich nie brakowało w ówczesnym Izraelu, lecz prawdziwie jest Bogiem, Emmanuelem, Bożą obecnością pośród ludzi. Zatrzymam się nad tą prawdą, rozważę ją i pozwolę jej wniknąć do mojego serca.

„I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem” (w. 4). Obok przemienionego Jezusa pojawiają się dwie starotestamentalne postaci symbolizujące fundamenty starotestamentalnej religii – Prawo i proroctwa, które Bóg udzielił swojemu ludowi. Dzieje ludzkości po upadku pierwszych rodziców, dzieje patriarchów, a następnie Narodu Wybranego prowadziły do tej właśnie chwili, do objawienia się potomka niewiasty, który zmiażdży głowę węża (por. Rdz 3,15). Czy czytam teksty Starego Testamentu, odnosząc je ostatniego i najpełniejszego Objawienia, jakim jest Jezus Chrystus? Czy uczę się patrzeć na Niego jako na centrum również moich dziejów?

„Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co powiedzieć, tak byli przestraszeni” (ww. 5-6). Ewangelista dopowiada, że apostołowie byli tak przejęci otrzymanym Objawieniem, że nie wiedzieli nawet, co powiedzieć. Widać jednak wyraźnie, że nie chcą pozostać bierni wobec danej im łaski, szukają właściwej odpowiedzi. Czy unikam bierności i rutyny w moim życiu wiary? Czy pozwalam, by różne wyrazy Bożej miłości, które odkrywam w sakramentach, Piśmie Świętym, wspólnocie Kościoła, czy w zwykłym spotkaniu z drugim człowiekiem motywowały mnie do działania? Czy w rozeznaniu, jak powinna wyglądać moja odpowiedź, otwieram się na światło Ducha Świętego?

„I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” (w 7). Ojciec wyznaje swoją miłość do Syna. Jako chrześcijanin jestem zaproszony, by w tej miłości uczestniczyć poprzez posłuszeństwo wobec słów Jezusa. Na chwilę zatrzymam się nad ta prawdą. Wzbudzę w sobie dziękczynienie, za dar synostwa w Synu.

„A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych” (w. 9). Prawda o boskiej tożsamości Jezusa ma być ukrywana, aż do wydarzeń paschalnych. Jezus nie chce, by Jego bóstwo stanęło na drodze odkupienia ludzkości. On na serio przyjął naszą ludzką naturę i prawdziwie chce obmyć ją swoją krwią. Czy wierzę, że Jezus Chrystus – Bóg i Człowiek jest ze mną zawsze i wszędzie, w każdym cierpieniu, lęku czy walce duchowej?

Jezus Nazaretu – wędrowny Nauczyciel, pełen mocy Uzdrowiciel, dający nadzieję Prorok, wierny Przyjaciel, a przede wszystkim Syn Boga, który poprzez swoje posłuszeństwo Ojcu, odkupił moją grzeszną ludzką naturę. Będę powtarzał dzisiaj w moim sercu: „Boże Ojcze, dziękuję Ci za dar Twojego Syna, dziękuję, że w Nim mnie także czynisz swoim dzieckiem”.

Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Sobota I Tygodnia Wielkiego Postu

Mt 5,43-48

43 Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. 44 A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, 45 abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. 46 Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? 47 I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? 48 Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.

Dzisiejsza Ewangelia stanowi końcową część nauczania Jezusa na temat uwewnętrznionej sprawiedliwości (patrz wczorajsze punkty do modlitwy Słowem). Mój Mistrz będzie mnie wzywał do miłości nieprzyjaciół i jako wzór pokaże mi bezgraniczną miłość Ojca. Wezwę pomocy Ducha Świętego, bym dał się zdiagnozować i poprowadzić tej nauce.

„Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził” (w. 43). W ostatniej antytezie Kazania na Górze (por. 5,21-48) Jezus odnosi się do starotestamentalnego przykazania miłości bliźniego (por. Kpł 19,18) oraz do ustnego nauczania, wywodzącego się ze środowiska qumrańskiego, które na zasadzie kontrastu do prawa mojżeszowego wzywało do nienawiści nieprzyjaciół. Żydzi związani ze wspólnotą z Qumran (osiedle położone na północno-zachodnim brzegu Morza Martwego) kontestowali oficjalny kult świątynny i w opozycji do niego proponowali formę judaizmu opartą nie tylko na Objawieniu zawartym w Prawie i Prorokach, lecz także na własnych przekonaniach o charakterze zamkniętym i apokaliptycznym. Mimo że wpisywali się w religijną mozaikę judaizmu I w., stanowili przykład subiektywnego patrzenia na sprawy wiary. Wychodzili od Objawienia, które Naród Wybrany otrzymał na przestrzeni wieków, lecz w praktyce i przyjętych wierzeniach wychodzili poza jego obręb. Jak traktuję prawdy zawarte w Piśmie Świętym? Czy przyjmuje je całościowo, czy może wybiórczo dobieram z nich tylko to, co mi osobiście odpowiada?

„A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (w. 44). W Palestynie czasów Jezusa określenia „wasi nieprzyjaciele” i „ci, którzy was prześladują” przywodziły na myśl przede wszystkim przedstawicieli rzymskiego okupanta. Pan zatem wzywa swoich uczniów, by kochali i modlili się za tych, którzy ciemiężą kraj, nakładają ciężkie podatki, stosują przemoc i niesprawiedliwość. Kogo nazwałbym moim nieprzyjacielem? Jaki pragnienia i uczucia rodzą się we mnie, gdy myślę o tych, którzy przyjmują wobec mnie wrogą postawę, wyrządzają mi krzywdę, czy wypowiadają pod moim adresem oszczerstwa? Opowiem o tym Jezusowi.

„abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (w. 45). Jako motywację do miłości nieprzyjaciół Jezus podaje przykład Ojca niebieskiego, który jednakową troską otacza wszystkich ludzi, bez względu, czy czynią dobro czy zło, pełnią Jego wolę, czy nie. Taki obraz Ojca może wydawać się niezrozumiały. Być może nawet niekiedy buntujemy się przeciwko Bogu, gdy dostrzegamy, że nie posługuje się On logiką ludzkiej sprawiedliwości, nagradzając dobrych, a karząc złych. Zapominamy, że ojcowska miłość Boga do człowieka ma dwa wymiary – radości z dobra i bólu ze zła czynionego przez Jego dzieci. Czy pamiętam o tym w moim codziennym życiu? Czy nie życzę zła tym, którzy wydają się być dalej od Boga niż ja, a może nawet walczą z Nim i tymi, którzy w Niego wierzą?

„Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią?” (ww. 46-47). W dalszej części swojej wypowiedzi Jezus, odwołując się do przykładu celników i pogan, po raz kolejny pokazuje, że zachowanie Jego uczniów, tych, którzy mają nadzieję życia wiecznego, ma wykraczać poza reguły ustalone w świecie dotkniętym grzechem. Miłując nieprzyjaciół, chrześcijanin, żyjąc w tym świecie, zaczyna być obywatelem królestwa niebieskiego, jego osoba staje się znakiem wskazującym na miłosierną miłość Ojca. W jaki sposób moje serce doświadcza skażenia mentalnością tego świata? Może Wielki Post jest odpowiednim czasem, by spróbować wskazać te elementy (nieodpowiednia literatura, muzyka, serwisy internetowe, liderzy opinii itp.), które zaburzają we mnie myślenie dziecka Bożego.

„Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (w. 48). W Starym Testamencie Izrael miał naśladować Boga w Jego świętości: „Bądźcie świętymi, bo ja jestem święty, Pan, Bóg wasz” (Kpł 19,2). W czasach Jezusa słowa te rozumiano jako wezwanie do odcinania się od tego co nieświęte: grzechu, grzeszników, pogan. Pan jednak zachęca uczniów do naśladowania świętości Boga, która wyraża się w doskonałej, bezinteresownej i miłosiernej miłości. Czy odrzucam pokusę mówiącą, że świętość/doskonałość jest tylko dla wybranych? Czy pielęgnuję w moim sercu pragnienie doskonałości na wzór Boga? Czy pragnę kochać tak jak On?

W ciągu dnia będę powracał do cichej modlitwy serca: „Panie Jezu, kształtuj moje serca na podobieństwo miłującego serca Ojca!”.

Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Piątek I Tygodnia Wielkiego Postu

Mt 5,20-26

20 Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. 21 Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj!; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. 22 A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: „Bezbożniku”, podlega karze piekła ognistego. 23 Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, 24 zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj. 25 Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie wydał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. 26 Zaprawdę, powiadam ci: Nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie zwrócisz ostatniego grosza.

W dzisiejszym spotkaniu ze Słowem będę rozważał kolejny fragment Kazania na Górze. Tym razem Jezus będzie mnie wzywał do uwewnętrznionej sprawiedliwości, czyli do posłuszeństwa Bożym przykazaniom, które wypływa z nawróconego serca, pragnącego wniknąć w istotę Bożych prawa. Zanim rozpocznę modlitwę, w chwili ciszy oderwę się od hałasu dnia i wezwę Ducha Świętego, by mnie poprowadził.

„Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego” (w. 20). Uczeni w Piśmie i faryzeusze słynęli z posłuszeństwa Torze, wszyscy podziwiali ich zachowanie, będące zewnętrznym wyrazem posłuszeństwa jej przepisom. Jezus jednak żąda od swoich naśladowców czegoś więcej. Ich sprawiedliwość ma polegać na posłuszeństwie Bożej woli nie tylko na poziomie zewnętrznych gestów, lecz przede wszystkim na poziomie serca. W ten sposób objawi się ich całkowite zaufanie Ojcu niebieskiemu. Jak postrzegam wypełnianie przykazań Bożych i Kościelnych, czy jako przykrą konieczność, czy jako drogę do zjednoczenia z Ojcem? Czy proszę Ducha Świętego, by pomógł mi zrozumieć ich istotę?

„A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: «Bezbożniku», podlega karze piekła ognistego” (w. 22). Jako przykład uwewnętrznionej sprawiedliwości Pan podaje pogłębioną interpretację piątego przykazania Dekalogu – „Nie będziesz zabijał” (Wj 20,13; por. 21,12; Pwt 5,17). Pokazuje, że posłuszeństwo temu zakazowi polega nie tylko na powstrzymywaniu się od zabijania innych ludzi, lecz również na odrzuceniu wszystkiego, co przeszkadza bezwarunkowej miłości bliźniego. Uczniowie Pana mają unikać zachowań, które mają na celu zranienie drugiej osoby, a w konsekwencji zniszczenie międzyosobowej relacji, takich jak nazwanie kogoś „raka” („kretynie, idioto”) czy „bezbożniku”. Co najbardziej szkodzi moim relacjom z innymi ludźmi? Czy potrafię powstrzymywać się od krytyki i wywyższania ponad innych? Czy unikam ranienia złośliwym słowem? Czy rozwijam w sobie miłość „mimo wszystko”?

„Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj” (ww. 23-24). Jezus wypowiada te słowa na terenie Galilei. Co oznacza, że jeśli osoba z podanego przykładu, chcąc złożyć ofiarę w świątyni jerozolimskiej, przypomni sobie o braku pojednania z bliźnim, ma odbyć całą drogę z powrotem do domu, by podjąć próbę pogodzenia. Czy mam świadomość, że życie w skłóceniu z innymi stoi na przeszkodzie czci, jaką chciałbym oddawać Bogu, zwłaszcza mojemu uczestniczeniu w Eucharystii? Czy nie pielęgnuje w sobie gniewu, z którego nie chciałbym zrezygnować? Czy nie rezygnuję zbyt szybko z szukania jedności? Czy proszę Ducha Świętego, by pomógł mi rozeznać najlepszy moment i sposób na pojednanie?

„Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie wydał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia” (w. 25). W ostatnim przykładzie ilustrującym właściwe rozumienie piątego przykazania Pan poucza, że szukanie porozumienia przedsądowego chroni nas przed ryzykiem otrzymania skazującego wyroku na Boskim sądzie. Ponadto, dobra wola i pragnienie pojednania pomagają przywrócić, a nawet pogłębić przyjaźń. Czy w kłótni z innymi potrafię wykonać krok do tyłu, to znaczy przyjąć miłosierną postawę, rezygnując nawet ze swoich racji?

W ciągu dnia będę powracał do dzisiejszej Ewangelii, prosząc Jezusa: „Panie, pomóż mi poznać i przyjąć tajemnicę woli Ojca. Naucz mnie trwania w jedności z innymi”.

Proście, a będzie wam dane

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Czwartek I Tygodnia Wielkiego Postu

Mt 7,7-12

7 Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. 8 Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. 9 Gdy któregoś z was syn prosi o chleb, czy jest taki, który poda mu kamień? 10 Albo gdy prosi o rybę, czy poda mu węża? 11 Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą. 12 Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie. Albowiem to jest [istota] Prawa i Proroków.

Za chwilę będę modlił się fragmentem Kazania na Górze z Ewangelii Mateusza. Ta obszerna mowa jest zaadresowana przede wszystkim do uczniów Jezusa. Poproszę Ducha Świętego, by dzisiejsze spotkanie ze Słowem umocniło we mnie pragnienia naśladowania mego Mistrza.

„Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam” (w. 7). Pod koniec Kazania Jezus powraca do tematu modlitwy (por. 6,5-15). Zachęca swoich uczniów do ufnej modlitwy prośby, chce ich przekonać o szczodrości Ojca. O co proszę Boga w trakcie modlitwy? Czy wierzę, że On prawdziwie pragnie mnie wysłuchać?

„Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą” (w. 8). Chwilę wcześniej Pan zachęcał do tego, by Jego uczniowie przede wszystkim starali się „o królestwo Boga i Jego sprawiedliwość” (6,33). Każdy, kto będzie prosił, szukał i kołatał, otrzyma od Ojca niezbędne błogosławieństwo, by Jego wola wypełniła się na ziemi, jak i w niebie (por. 6,10). Czy mogę powiedzieć, że poprzez moje codzienne wybory i postawy przyczyniam się do przybliżania się królestwa Bożego, czyli do zamieszkania Bożej miłości w ludzkich sercach? Czy słowa Modlitwy Pańskiej – „bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi” – rzeczywiście wyrażają pragnienie mojego serca?

Chcąc zobrazować dobroć Ojca, Jezus odwołuje się do przykładu syna proszącego ojca o chleb lub rybę (ww. 9-11). Żaden ojciec, mimo że w mniejszym lub większym stopniu boryka się ze swymi ludzkim słabościami, nie dałby synowi kamienia lub węża. Tym bardziej Ojciec niebieski, którego serce nie jest obarczone żadnym złem, gotowy jest obdarowywać swoje dzieci. Czy wierzę w dobroć Boga? Czu szukam schronienia w Jego ojcowskiej miłości?

„Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie” (w. 12). Zawarta w tych słowach tzw. „złota zasada” wyraża całą chrześcijańską moralność. Jej zapowiedź pojawiła się już w ST (np. Tb 4,15). Można ją uważać za skondensowany komentarz do Mojżeszowego nakazu: „będziesz miłował bliźniego jak siebie samego” (Kpł 19,18). Obowiązkiem ucznia Jezusowego jest okazywanie bliźnim miłości, którą sam chciałby być przez nich objęty. Czy potrafię wychodzić poza moją strefę komfortu, by miłować braci, których na co dzień spotykam?

W ciągu dzisiejszego dnia będę powracał do krótkiej modlitwy: „Jezu, ukaż mi dobroć Ojca i naucz mnie kochać innych”.

Oto tu jest coś więcej niż Jonasz

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Środa I Tygodnia Wielkiego Postu

Łk 11,29-32

29 A gdy tłumy się gromadziły, zaczął mówić: «To plemię jest plemieniem przewrotnym. Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza. 30 Jak bowiem Jonasz stał się znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia. 31 Królowa z południa powstanie na sądzie przeciw ludziom tego plemienia i potępi ich; ponieważ ona z krańców ziemi przybyła słuchać mądrości Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon. 32 Ludzie z Niniwy powstaną na sądzie przeciw temu plemieniu i potępią je; ponieważ oni dzięki nawoływaniu Jonasza się nawrócili, a oto tu jest coś więcej niż Jonasz.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi do tłumów, które gromadzą się wokół Niego. Wyobrażę sobie siebie pośród pierwszych słuchaczy Pana. Wysilę mój słuch na Jego słowa. Pozwolę, by pod działaniem Ducha Świętego moje serce stało się żyzną glebą, na której będą mogły one zapuścić korzenie.

„To plemię jest plemieniem przewrotnym” (w. 29). W tej wypowiedzi Pan odwołuje się do przewrotnego pokolenia wędrującego przez pustynię ku Ziemi Obiecanej, które było oporne na Boże wezwania przekazywane przez Mojżesza (por. Lb 32,13; Pwt 1,35). Podobnie jak w przeszłości ich przodkowie, część Izraelitów jest głucha na Jezusowe słowa i nie chce wejść na drogę nawrócenia (por. Łk 7,31-35; 9,41). Czy jest we mnie autentyczne pragnienie przyjęcia nauki Pana, zwłaszcza gdy w jej świetle bardziej widoczna staje się moja grzeszność, a co za tym idzie, konieczne staje się podjęcie trudu zmiany dotychczasowego życia?

 „…żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza” (w. 29). Jonasz został posłany przez Boga do Niniwy, by upomnieć jej mieszkańców (por. Jon 1,3; 3,1). Mimo że Niniwici byli poganami, usłuchali nawoływania proroka Bożego i rozpoczęli pokutę za swoje dotychczasowe złe postepowanie. Ci spośród Izraela, którzy odrzucają Syna Bożego i Jego naukę, w przyszłości będą świadkami, jak moc wiary w Niego będzie odmieniać życie pogan. W jaki sposób angażuję się w ewangelizacyjną misję Kościoła? Czy modlę się o łaskę wiary dla osób walczących z Ewangelią Chrystusa?

„… ponieważ ona z krańców ziemi przybyła słuchać mądrości Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon” (w. 31). Królowa Saby, również nie należąca do narodu żydowskiego, odbyła długa podróż do Jerozolimy, by słuchać mądrości, którą Duch rozlał w sercu Salomona (por 1 Krl 10,1-13). Mądrość Boża najpełniej objawiła się w osobie Syna Bożego. On jest ostatnim słowem Ojca. W Nim odpowiedź znajdują najważniejsze pytania dotyczące ludzkiego życia. Czy szukam w Jezusie prawdy o mnie? Czy uczę się od Niego człowieczeństwa?

W cichej modlitwie serca poproszę o łaskę otwartości na mądrość Bożą objawioną w Jezusie. W ciągu dnia będę powtarzał akt strzelisty: „Jezu, mądrości Ojca, prowadź mnie na drodze wielkopostnego nawrócenia”.