Miesiąc: Maj 2021

Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne
Fot. Andriej Rublow, Trójca Święta (wikipedia)

Uroczystość Trójcy Świętej

Mt 28,16-20

16 Jedenastu zaś uczniów udało się do Galilei, na górę, tam gdzie Jezus im polecił. 17 A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. 18 Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. 19 Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. 20 Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».

Przygotowanie

  • Liturgia zabiera nas dzisiaj do Galilei, gdzie zmartwychwstały Jezus ukazuje się jedenastu apostołom, przekazując im misję czynienia uczniami wszystkich ludzi. Przyjmując chrzest w imię Trójcy Świętej, narody otrzymają szansę zjednoczenia swego życia ze Panem nieba i ziemi. Wyciszę swoje serce i w obecności Ducha Świętego otworzę się nad światło i moc Słowa.

Punkty do medytacji

  • „Jedenastu zaś uczniów udało się do Galilei, na górę, tam gdzie Jezus im polecił” (w. 16). Ostatnia scena Ewangelii spisanej przez apostoła Mateusza nieprzypadkowo ma miejsce w Galilei. W ten sposób bowiem opowiadana przez niego historia zatacza koło. W galilejskim Nazarecie Jezus dorastał (por. Mt 2,22-23). Tutaj miała inauguracja Jego publicznej działalności (por. 4,12-17; Iz 8,23; 9,1). Nad Jeziorem Galilejskim zostali powołani pierwsi uczniowie (por. Mt 4,18-22). W Wieczerniku Pan zapowiadał, że po zmartwychwstaniu spotka się z uczniami właśnie w Galilei: „Lecz gdy powstanę, udam się przed wami do Galilei” (26,32; por. 28,7.10). Galilea, miejsce rozpoczęcia misji żydowskiego Mesjasza, staje się punktem wyjścia dla głoszenia Dobrej Nowiny wobec całego świata. Czy są takie miejsca, które szczególnie wpisały się w moje życie wiary? Czy wracam do nich, przynajmniej myślami, by odnowić w sobie moje zjednoczenie ze Zbawicielem?
  • „A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili” (w. 17). Według Mateuszowej narracji zmartwychwstały Jezus najpierw ukazał się Marii Magdalenie i drugiej Marii, które o świcie pierwszego dnia tygodnia udały się do Jego grobu (por. 28,19). Ujrzawszy Pana kobiety oddały Mu pokłon. Podobnie postępują apostołowie. W obydwu przypadkach pojawia się grecki czasownik proskyneo („składać hołd komuś, padać na twarz przed kimś, kłaniać się z szacunkiem”), który podkreśla uznanie boskości Jezusa. Kłaniając się, apostołowie uznają Jego boską tożsamość i zwierzchniość nad nimi. Ewangelista jednak dodaje, że cześć z nich wątpi. Używa przy tym czasownika distadzo, za pomocą którego wcześniej opisał reakcje Piotra, który zawołany przez Pana kroczącego po wodach wzburzonego Jeziora Galilejskiego, początkowo wychodzi z łodzi i idzie po falach do Niego, jednakże po chwili, widząc szalejący żywioł, traci wiarę i zaczyna tonąć (por. 14,29-31). Niektórzy apostołowie w dalszym ciągu są przygnieceni doświadczeniem ostatnich dni i nie potrafią radować się ze spotkania. Co dzisiaj najbardziej zakłóca moją wiarę? Czego najbardziej się lękam?
  • „Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi” (w. 18). Widząc reakcję uczniów, Jezus mówi, że została Mu przekazana „wszelka władza w niebie i na ziemi”, czyli nad całą rzeczywistością. Bibliści zgodnie dostrzegają tutaj aluzję do wizji z Księgi Daniela mówiącej o królewskiej władzy Syna Człowieczego: „Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Dn 7,14; por. Mt 24,30; 26,64). Jezus nigdy nie pozbył się swej boskości, jednakże teraz sprawuje władzę nad wszechświatem także w swoim uwielbionym człowieczeństwie. Czy wierzę, że Syn Boży, Pan całego stworzenia, ma władzę także nad moją codziennością? Czy Jego władzy powierzam samego siebie oraz moich bliskich?
  • „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (ww. 19-20). Jezus Chrystus, Zbawiciel i Władca, przekazuje uczniom misję udzielania chrztu w imię Trójcy Świętej. W greckim tekście Ewangelii czytamy dosłownie „czyńcie uczniami wszystkie narody”. Nie chodzi zatem o siłowe wprowadzanie chrześcijaństwa, czy nawet o samo udzielanie chrztu, lecz przede wszystkim o wprowadzanie innych w bycie uczniem Syna Bożego. Uczeń Jezusa słucha Go (por. 17,5), uczy się od Niego jak żyć (por. 11,28-30), jak się modlić (por. 6,9-13) i jak stawać się umiłowanym synem Boga (3,17). Apostołowie mają zatem wprowadzać napotkanych ludzi w nowy styl życia. To trudne zadanie nie będzie zależało od ich zdolności czy pomysłowości, lecz oparte będzie na stałej obecności Zmartwychwstałego pośród nich. W czym przejawia się moje bycie uczniem Chrystusa? Czy wierzę, że od chwili chrztu świętego mieszka we mnie wszechpotężny Bóg, który może skutecznie mną się posługiwać?

Modlitwa w ciągu dnia

  • „Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, jak była na początku, teraz i zawsze i na wieki wieków. Amen”.

On zaświadczy o Mnie

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego

J 15,26-27; 16,12-15

15 26 Gdy jednak przyjdzie Paraklet, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie. 27 Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku (…) 16 12 Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. 13 Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. 14 On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. 15 Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi.

Przygotowanie

  • W Uroczystość Zesłania Ducha Świętego rozważamy dwa wybrane fragmenty Janowego opisu Ostatniej Wieczerzy, w których Jezus nakreśla przed uczniami rolę Ducha Świętego w dziele zbawienia. Wyciszę i przygotuję moje serca na spotkanie ze Słowem.

Punkty do medytacji

  • „Gdy jednak przyjdzie Paraklet, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie” (w. 26). W poprzedzających wersetach Jezus, rysując przed uczniami czekającą ich przyszłość, zapowiada, że podobnie jak On sam, będą musieli zmierzyć się z nienawiścią ze strony świata (por. J 15,18-25), czyli tej części ludzkości, która odrzuca Boga. Nie będą oni jednak pozostawieni samym sobie, gdyż Pan po powrocie do Ojca pośle im Parakleta (gr. parakletos – „orędownik, rzecznik, pocieszyciel”). Ów Duch Prawdy spowoduje, że prawda o zwycięstwie Chrystusa nad śmiercią trwale naznaczy ich serca (por. 14,16-17), tak że będą mogli oprzeć się nienawiści ze strony świata. Duch Święty od chwili Chrztu św. jest obecny również w moim sercu, aby swoją mocą sprawić, by Ewangelia przestała być dla mnie tylko piękną teorią, a zaczęła być tętniącą życiem rzeczywistością. Jakie miejsce Duch Święty zajmuje w moim życiu wiary? Czy na co dzień otwieram się na Jego obecność i prowadzenie? Czy ćwiczę się w rozróżnianiu między natchnieniem pochodzącym od Niego, a pokusą narzucaną przez świat?
  • „Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku” (w. 27). Uczniowie, towarzysząc Panu od pierwszych chwil Jego publicznej działalności, na własne oczy widzą czynione przez Niego cuda. Mają również stały dostęp do Jego nauczania, mogą zadawać Mu pytania, słuchać Jego wyjaśnień, czy po prostu cieszyć się Jego bliskością. To wszystko głęboko zapisze się w ich pamięci. I chociaż ich wiara będzie poddawana wielu próbom, to osobiste doświadczenie Syna Bożego będzie podstawą głoszonej przez nich Dobrej Nowiny. Do dzisiaj, wypowiadając słowa Credo, wyznajemy wiarę w „Jeden, święty, powszechny i APOSTOLSKI, Kościół”. Moje życie w Chrystusie w prostej linii wywodzi się do Apostołów. Nie wisi w „próżni ludzkich spekulacji”, lecz osadzone jest na konkrecie ich życia. Jakie światło pojawia się w moim sercu, gdy uzmysławiam sobie, że tych kilku mężczyzn, po ludzko patrząc, nieprzygotowanych do powierzonej ich misji, tak bardzo odmieniło swoim świadectwem losy świata? Czy dziękuję Bogu za Kościół?
  • „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie” (w. 12). Dotychczasowe nauczanie Jezusa dotyczyło przede wszystkim zbliżającej się godziny zbawienia. Dlatego nie wyczerpało całkowicie tematu Boga Ojca, czy Jego planów i przyszłości czekającej uczniów. Ci ostatni nie są jeszcze w tej chwili gotowi, by usłyszeć resztę. Na razie ich zadaniem jest spojrzenie na nadchodzące wydarzenia paschalne w świetle słów, które zarysowały ich znaczenie. Kroczenie drogą wiary przypomina wspinanie się na najwyższą górę. Nie od razu możliwe jest zdobycie wierzchołka, lecz konieczne jest docieranie do kolejnych baz, w których następuje regeneracja i akomodacja do zmieniających się warunków klimatycznych. Podobnie nie od pierwszych chwil bycia uczniem Jezusa wszystko staje się zrozumiałe. Trzeba przechodzenia od etapu do etapu, by łaska zbawienia stopniowo uświęcała kolejne dziedziny życia człowieka. Czy krocząc za Jezusem jestem pokorny i cierpliwy? Czy pozwalam, by moje upodobnienie się do Niego dokonywano się stopniowo i nie według moich wyobrażeń, lecz według Bożego planu?
  • „Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe” (w. 13). W języku Czwartej Ewangelii termin „prawda” (gr. aletheia) oznacza przekazane przez Jezusa objawienie Ojca i Syna (np. 1,17; 3,21; 4,23). Duch Święty przedstawiany jest jako „Duch Prawdy” (por. 14,17; 15,26), ponieważ to właśnie On prowadzi uczniów do zrozumienia słów Pana. Zadaniem Ducha jest sprawienie, by Jezusowy przekaz wniknął w serca wierzących (por. 1 J 5,6). O tej wewnętrznej, duchowej znajomości Boga mówili starotestamentalni prorocy (por. Ez 36,27; Jr 31,33-34). Czy znam podstawowe prawdy wiary? Co robię, by je bardziej zrozumieć? Czy mam świadomość, że w tym procesie niezbędna jest asystencja Ducha Świętego?
  • „On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi” (ww. 14-15). Słowa „On Mnie otoczy chwałą”oznaczają, że Duch Święty doprowadzi uczniów do pełnego poznania majestatu Pana. Otoczenie Jezusa chwałą przez Ducha zbiega się z uwielbieniem Ojca przez Syna (por. 17,4) i uwielbieniem Syna przez Ojca (por. 17,1.5). Ojca i Syna łączy relacja całkowitej i ofiarnej miłości. Ojciec, wszystko co ma, oddaje Synowi (por. 16,15). Tak samo, Syn, wszystko, co ma, oddaje Ojcu, czego pełnym wyrazem jest ofiara krzyżowa. Wewnętrzne życie Boga, wieczna jedność życia i miłości, stanowi centrum Jezusowego objawienia. A Duch Święty sprawia, że owa niekończąca się wymiana miłości w Bogu zostaje poznana i doświadczona przez wierzących (por. Ga 4,6; Rz 8,15). Głównym zadaniem Ducha Świętego jest urzeczywistnianie Boskiej miłości w mojej rodzinie i we wspólnocie Kościoła. Obchodząc uroczystość upamiętniającą Jego pierwsze zstąpienie na Apostołów, zaproszę Go ponownie w moje życie, poproszę, by nie było w nim takiej przestrzeni, do której nie docierałoby Jego światło.

Modlitwa w ciągu dnia

  • Będę powtarzał w moim sercu słowa dzisiejszej sekwencji: „Przybądź, Duchu Święty, Ześlij z nieba wzięty Światła Twego strumień”.

Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, to cóż tobie do tego?

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne

Sobota VII Tygodnia Wielkanocy

J 21,20-25

20 Piotr, obróciwszy się, zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi i powiedział: «Panie, któż jest ten, który Cię zdradzi?» 21 Gdy więc go Piotr ujrzał, rzekł do Jezusa: «Panie, a co z tym będzie?» 22 Odpowiedział mu Jezus: «Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, to cóż tobie do tego? Ty pójdź za Mną!» 23 Rozeszła się wśród braci wieść, że uczeń ów nie umrze. Ale Jezus nie powiedział mu, że nie umrze, lecz: «Jeśli Ja chcę, aby pozostał, aż przyjdę, to cóż tobie do tego?» 24 Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach, i on je opisał. A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe. 25 Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które gdyby je szczegółowo opisać, to sądzę, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, jakie trzeba by napisać.

Przygotowanie

  • W przedostatnim dniu Okresu Wielkanocy rozważamy końcowy fragment Ewangelii Jana, w którym zmartwychwstały Jezus, powierzywszy Piotrowi urząd przewodzenia wspólnocie Kościoła, zapowiada trwałość świadectwa Umiłowanego Ucznia. Wzbudzę w sobie pragnienie przyjęcia Bożego słowa, pozwolę, by mocą Ducha Świętego przeniknęło mnie całego i umocniło moją więź z Chrystusem.

Punkty do medytacji

  • „Piotr, obróciwszy się, zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi i powiedział: «Panie, któż jest ten, który Cię zdradzi?»” (w. 20). W scenach następujących po zmartwychwstaniu Jezusa następuje odwrócenie schematu, który był widoczny w poprzednich fragmentach Czwartej Ewangelii z udziałem Piotra i Umiłowanego Ucznia. Ten ostatni, wg Tradycji Jan, brat Jakuba, po raz pierwszy zostaje wprost wymieniony dopiero w opisie Ostatniej Wieczerzy jako uczeń spoczywający na piersi Jezusa (por. J 13,23). Następnie pojawia się z matką Pana u stop krzyża (por. 19,25-27), z Piotrem przy pustym grobie (por. 20,2-10) i wreszcie w scenie ukazania się Zmartwychwstałego nad Jeziorem Tyberiadzkim (por. 21,7). We wszystkich tych epizodach Umiłowany Uczeń w jakiś sposób „wyprzedzał” Piotra. Tym razem idzie za Piotrem, który jako skruszony grzesznik otrzymujący polecenie przewodzenia Bożej owczarni, kroczy za Chrystusem (por. 21,19). Pan ustanawia zalążek struktury Kościoła, w którym wzajemnie przenikać się będą urząd i charyzmat. Dokonując nie do końca doskonałego podziału, można powiedzieć, że pośród uczniów Jezusa w każdym czasie są ci, którzy działając w sukcesji apostolskiej, będą odpowiedzialni za przekaz wiary oraz ci, którzy dzięki otrzymanym charyzmatom będą w szczególnej bliskości z Bogiem. Podział ten jest niedoskonały, ponieważ jedno nie musi wykluczać drugiego. Ważne jest jednak dostrzeżenie, że według Bożego zamysłu charyzmat ma być podporządkowany urzędowi, nawet jeśli ten ostatni potrzebuje pierwszego, by zachować swoją „świeżość”. Jak wygląda dzisiaj moja więź z Jezusem? Czy nie próbuję czasem Go wyprzedzać? Jak dbam o to, by w moim życiu wiary dogmat harmonijnie łączył się z żywą relacją do Zbawiciela?
  • „Gdy więc go Piotr ujrzał, rzekł do Jezusa: «Panie, a co z tym będzie?». Odpowiedział mu Jezus: «Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, to cóż tobie do tego? Ty pójdź za Mną!»” (ww. 21-22). Piotr, mimo swych ułomności, został przed chwilą niesamowicie wyróżniony przez Jezusa. Nic zatem dziwnego, że interesuje go los ucznia, który nie bez powodu w Czwartej Ewangelii określany zostaje jako umiłowany. Skoro od tej pory Piotr ma iść na przedzie, jakie będzie jego miejsce we wspólnocie uczniów? Odpowiedź Jezusa, jak to zresztą pokaże kolejny werset, wydaje się być zagadkowa. Jednakże patrząc z perspektywy roli, jaka została przeznaczona Piotrowi, wyraźnie nakreśla ona konieczność konsekwentnego kroczenia pasterza po krokach Pasterza. Piotr ma we wszystkim naśladować Jezusa, aż po męczeńską śmierć. Tylko wtedy nie sprzeniewierzy się swojej misji. Wobec kogo w moim życiu mam szczególny obowiązek przekazu wiary? Czy pamiętam o tym, że na tyle będę w stanie go wypełnić, na ile będę naśladował Chrystusa?
  • „Rozeszła się wśród braci wieść, że uczeń ów nie umrze. Ale Jezus nie powiedział mu, że nie umrze, lecz: «Jeśli Ja chcę, aby pozostał, aż przyjdę, to cóż tobie do tego?»” (w. 23). Słowa Jezusa o Umiłowanym Uczniu na różne sposoby będą rozumiane przez pozostałych uczniów. Cześć z nich, interpretując je dosłownie, będzie uważać, że zapowiadają one długie życia Jana, aż do momentu powtórnego przyjścia Chrystusa w dniu ostatecznym (por. 5,28-29; 6,39-40.54). Już jednak sam autor Ewangelii wyjaśnia, że Jezus nie powiedział, że Umiłowany Uczeń nie umrze, lecz że pozostanie. Które fragmenty Pisma Świętego jest mi najtrudniej zrozumieć? W jaki sposób próbuję temu zaradzić?
  • „Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach, i on je opisał. A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe” (w. 24). Zapowiedziane przez Jezusa „pozostanie” Umiłowanego Ucznia” dotyczy trwałości danego przez niego świadectwa. Nawet jeśli przyjmiemy, że ostateczny tekst Czwartej Ewangelii nie wyszedł bezpośrednio spod ręki Jana, lecz jest dziełem bezimiennego redaktora, to nie ulega wątpliwości, że w swoich najbardziej fundamentalnych pokładach ma on swoje źródło w jego przepowiadaniu, które trwając kilkadziesiąt lat (apostoł zmarł ok. 100 r.), nie tylko przybrało utrwaloną formę, lecz jednocześnie jest przepowiadaniem najgłębiej ukazującym misterium Wcielonego Słowa (por. 1,1-14). Czy moje świadectwo o Jezusie jest prawdziwe? Czy odrzucam pokusę jego zniekształcania, tak, by w jakiś sposób ułatwiło mi życie?
  • „Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które gdyby je szczegółowo opisać, to sądzę, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, jakie trzeba by napisać” (w. 25). W ostatnich słowach Czwartej Ewangelii widzimy wielką pokorę jej autora. Mimo że jak powiedziane było powyżej, świadectwo Jana pozostaje do końca istnienia świata najbardziej pogłębionym ze wszystkich świadectw ewangelicznych, nie wyczerpuje ono całkowicie tematu duchowej prawdy objawionej w Jezusie Chrystusie. Jego odwieczne istnienie wraz z Ojcem i Duchem Świętym, wcielenie i dzieło odkupienia przekraczają możliwości poznawcze nie tylko jednego autora, lecz i wszystkich autorów świata. Słowo, które stało się Ciałem, w każdym pokoleniu odkrywa kolejne podkłady zawartej w Nim prawdy. Co robię, by jeszcze bardziej poznać prawdę o Jezusie? Czy pozwalam, by Jego nauczanie zapisane w Ewangeliach, nawet jeśli niektóre jego fragmenty znam na pamięć, ciągle mnie zaskakiwało i odświeżało moją wiarę?

Modlitwa w ciągu dnia

  • „Panie Jezu, dziękuję Ci za każde słowo, które kierujesz do mnie na kartach Pisma Świętego”.

Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne

Piątek VII Tygodnia Wielkanocy

J 21,15-19

15 A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». 16 I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». 17 Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. 18 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». 19 To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!».

Przygotowanie

  • Po rozważaniu przez trzy kolejne dni modlitwy arcykapłańskiej Chrystusa mszalna liturgia słowa przenosi nas do czasu po Jego zmartwychwstaniu. Uwielbiony Baranek Boży, który złożył siebie w ofierze za grzechy całego świata, prowadzi dialog z jednym ze swoich uczniów, tym, który w godzinie Jego śmierci trzykrotnie się Go zaparł. Wzbudzę w sobie głód słowa Bożego, uświadomię sobie, że naprawdę potrzebuję go jako pokarmu duchowego, oczyszczającego i pogłębiającego moją wiarę.

Punkty do medytacji

  • „A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje»” (w. 15). Według narracji Czwartej Ewangelii po swoim zmartwychwstaniu Jezus ukazuje się najpierw Marii Magdalenie przy swoim pustym grobie (por. J 20,14-18). Następnie dwukrotnie przychodzi do uczniów zgromadzonych w Wieczerniku (por. 20,19-23.26-29). Wreszcie pojawia się nad Jeziorem Tyberiadzkim, gdzie zastaje uczniów przy połowie ryb (por. 21,4-23). To część tego ostatniego epizodu stanowią słowa dzisiejszego czytania ewangelicznego. Po śniadaniu, podczas którego spożywano ryby złowione w cudowny sposób (por. 21,4-14), Jezus rozpoczyna bardzo osobisty dialog z Szymonem Piotrem. Trzykrotnie pyta go o miłość do siebie. Również trzykrotnie po twierdzącej odpowiedzi Piotra wydaje mu polecenie, by pasł Jego owczarnię. Tym samym przekazuje mu uczestnictwo w swoim urzędzie „dobrego pasterza” (por. 10,11-16). Powtarzanie pytania i polecenia nie ma jedynie na celu sformalizowanie przekazywanej władzy, lecz przede wszystkim pełni rolę formacyjną. Już same rozżarzone węgle, na których wcześniej przygotowano posiłek (por. 21,9), z pewnością przypomniały rybakowi z Kafarnaum niedawne wydarzenia przy ognisku na dziedzińcu arcykapłańskim (por. 18,18), kiedy to trzykrotnie zaparł się Jezusa. Ponadto Pan teraz nie zwraca się do niego „Piotrze”, ale „Szymonie, synu Jana”, czyli wraca do jego wcześniejszego imienia, zanim jeszcze nazwał go Kefa, czyli „skała”. Apostoł jest świadomy tego, że poważnie nadwyrężył relację łączącą go z Jezusem. A mimo to trzykrotnie odpowiada „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”.Tym razem nie są to słowa pyszałka, który zapewnia, że jest gotowy oddać za Mistrza swoje życie (por. 13,37–38), ale słowa kogoś, kto jest rozdarty między pragnieniem swojego serca, a nieumiejętnością zrealizowania tego pragnienia. Stąd Jezus mimo wszystko postanawia uczynić z apostoła kogoś, kto będzie przewodził wspólnocie Jego uczniów. Piotr już wie, ile są warte jego słowne deklaracje, poznał swoją własną słabość i jako taki jest gotowy, by tym razem to nie jego wątłe siły, lecz moc Zmartwychwstałego objawiła się w jego życiu. Jestem grzesznikiem. Jezus o tym wie lepiej ode mnie. A mimo to, nigdy ze mnie nie zrezygnuje. Pragnie budować na zgliszczach mojej pyszałkowatości i egoizmu. Czy chcę na to pozwolić? Czy otworzyłem już całkowicie moje wątłe i poranione serce na uzdrawiającą moc Jezusowego miłosierdzia? Czy dziękuję za te wszystkie momenty, w których dosadnie przekonałem się o mojej słabości?
  • „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz” (w. 18). Jak wcześniej podkreślił Jezus, dobry pasterz oddaje swoje życie za owce (por. 10,15). Również Piotrowa misja pasterza Chrystusowej owczarni zakłada ofiarę z własnego życia, która swoją kulminację osiągnie w męczeństwie. Gdy pewny siebie Piotr wcześniej wyznawał gotowość oddania swego życia za Jezusa (por. 13,37), Pan przyznał, że przyjdzie taki czas, kiedy pójdzie za Nim w śmierć (por. 13,36). Teraz Jezus mu mówi: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz. Jako pasterz Jezusowej trzody Piotr będzie musiał zrezygnować nie tylko ze swoich planów i wyobrażeń, ale również ze swojego życia. Pojawiające się tutaj wyrażenie „wyciągniesz ręce” zapowiada ukrzyżowanie apostoła podczas prześladowań chrześcijan w Rzymie ok. 65 r. po Chr. Dlatego ewangelista dopowiada: „To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga” (21,19). Piotr, skruszony oraz zdający się na prowadzenie i moc Chrystusa, będzie świadczył o Nim, przewodząc wspólnocie Jego uczniów i oddając swoje życie jako męczennik. Co dzisiaj jeszcze powstrzymuje mnie przed pełnym pójściem za Jezusem? Z czego jeszcze nie zrezygnowałem? Czy pozwalam, by Jego słowo dostrajało moją wolę do Jego woli?

Modlitwa w ciągu dnia

  • „Panie Jezus, wcielone miłosierdzie Ojca, uwalniaj mnie od pychy i wiary we własną nieomylność”.  

By świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne

Czwartek VII Tygodnia

J 17,20-26

20 Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; 21 aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś. 22 I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. 23 Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś. 24 Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. 25 Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem, i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. 26 Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich».

Przygotowanie

  • Kościół daje nam dzisiaj w liturgii końcowy fragment tzw. modlitwy arcykapłańskiej, w którym Jezus prosi Ojca, aby świadectwo tych, którzy towarzyszyli Mu w publicznej działalności i za chwilę będą uczestnikami wydarzeń paschalnych, stało się fundamentem wiary kolejnych pokoleń uczniów. Oni także mają mieć udział w miłości i jedności łączącej Ojca i Syna. W chwili ciszy przygotuję moje serce na spotkanie ze Słowem.

Punkty do medytacji

  • „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie” (w. 20). Jezus prosi Ojca, by uczestnictwo w ich doskonałej, boskiej jedności nie ograniczało się tylko do pierwszej grupy uczniów, lecz by rozciągało się także na kolejne pokolenia. Jednocześnie podkreśla niezwykłą misję, jaką będą realizować apostołowie. Wiara przyszłych wierzących zależeć będzie od słowa ich świadectwa, poprzez które również inni będą mogli poznać Ojca i Syna. Podobną treść usłyszeliśmy w ostatnią niedzielę, słuchając na Mszy Świętej końcowych wersetów Ewangelii Marka: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15). Jezus przekazał uczniom słowo Ojca, czyli samego siebie. To samo Słowo, mieszkając w uczniach (por. 8,31; 15,7), nadal będzie wybrzmiewać w świecie dzięki ich przepowiadaniu. Jezus dzisiaj modli się za mnie! Prosi Ojca, abym ja także całym sobą przyjął orędzie Dobrej Nowiny. Zatrzymam się w tym miejscu, wzbudzając w sobie wdzięczność za dar Słowa Bożego.
  • „aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś” (w. 21). Prośba Jezusa, by Jego uczniowie, zarówno obecni jak i przyszli, „stanowili jedno”, oznacza, że jedność, w której uczestniczą wierzący w Niego, przekracza czas i miejsce. Dzieje się tak, ponieważ w pierwszej kolejności jest to jedność Ojca i Syna. Niewidzialny udział w jedności Osób Boskich przejawia się widzialnie w więzach wiary i miłości obecnych w historycznej wspólnocie uczniów, jaką jest Kościół. Jego jedność jest proroczym świadectwem wobec niewierzącego świata. Co mogę powiedzieć o mojej dzisiejszej jedności z Bogiem? Jak wygląda jedność w mojej rodzinie? Czy mam świadomość, że moje nawracanie się przyczynia się do jej wzmocnienia?
  • „Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata” (w. 24). Pragnieniem Jezusa jest także, by uczniowie przebywali razem z Nim w domu Ojca. W niebie wierzący ujrzą wieczną chwałę Syna, daną mu przez Ojca przed założeniem świata, która teraz widoczna jest również w Jego uwielbionym człowieczeństwie. Uczestnictwo uczniów w Boskiej komunii rozpoczyna się już teraz poprzez wiarę i chrzest, a jego kulminacją będzie życie wieczne. Jak czytamy w 1 Liście św. Jana: „Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest” (1 J 3,2). Jezus z Ojcem czeka na mnie w niebie! Posyła Ducha Świętego, bym wytrwał w ofiarowanej mi jedności. Czy perspektywa życia wiecznego wpływa na moje codzienne wybory? Czy noszę w sobie pragnienie spotkania z Bogiem w wieczności?
  • „Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem, i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał” (w. 25). Tylko odwieczny Syn, który przyjął ludzką naturę, zna Ojca i objawia Go uczniom (por. 1,18; 6,46). Świat nie poznał Ojca, ponieważ odrzucił Syna, uczniowie zaś wiedzą, że Ojciec posłał Jezusa, ponieważ poprzez wiarę otworzyli się na przyniesione przez Niego objawienie. Po powrocie do Ojca, Syn nadal będzie objawiał Jego imię poprzez zamieszkującego w uczniach Ducha Świętego. Czy moje życie objawia innym Boga?

Modlitwa w ciągu dnia

  • „Panie Jezu, pomóż mi trwać w Twojej miłości”.