
Wspomnienie Świętych Biskupów Tymoteusza i Tytusa
Łk 10,1-9
Pokój temu domowi (Łk 10,1-9)
1 Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwu i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. 2 Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. 3 Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. 4 Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. 5 Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. 6 Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. 7 W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. 8 Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; 9 uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.
Przygotowanie
- Wspomnienie świętych Tymoteusza i Tytusa jest dla nas okazją, by wniknąć w treść Łukaszowego opowiadania o powołaniu i posłaniu przez Jezusa siedemdziesięciu dwóch uczniów. Ich misja będzie nie tylko rozszerzeniem zadania zleconego wcześniej dwunastu apostołom, lecz również stanie się modelem działania misyjnego Kościoła na wieki. Duchu Święty, pomóż mi wypłynąć na głębię dzisiejszego Słowa.
Punkty do medytacji
- Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwu i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał (w. 1) Pokonując kolejne kilometry, które dzieliły Go od Jerozolimy, Jezus po raz kolejny wybiera spośród swoich uczniów tych, których pośle z konkretnym zadaniem. Za pierwszym razem, jeszcze w trakcie galilejskiego etapu swej działalności, Pan posłał wybranych wcześniej dwunastu apostołów (gr. apostolos – „posłaniec, wysłannik”, por. 6,12-16), by głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych (por. 9,1-6). Ich misja skierowana była przede wszystkim do Żydów zamieszkujących Galileę (liczba „dwanaście” jest liczbą pokoleń Izraela, które według proroctw Mesjasza miał odnowić). Teraz, w trakcie przemarszu przez terytorium samarytańskie (por. 9,52), Jezus posyła siedemdziesięciu dwóch uczniów, co ponownie ma wymiar symboliczny. Tyle bowiem wg Starego Testamentu było nieżydowskich narodów świata (por. Rdz 10; Wj 1,5; Pwt 32,8). Druga grupa posłanych symbolizuje powszechny wymiar mesjańskiej działalności Syna Człowieczego. Przyszedł On bowiem na świat, by przynieść zbawienia każdemu człowiekowi, zarówno Żydom, jak i ludom pogańskim (por. Łk 2,32). Jaki jest mój udział w misyjnej/ewangelizacyjnej działalności Kościoła? W jaki sposób mogę włączyć się w działalność misjonarzy pochodzących z mojej diecezji?
- Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo (w. 2) Posyłani otrzymują od Jezusa konkretne instrukcje. Pierwsza z nich dotyczy modlitwy o „robotników” (gr. ergatai), którzy będą wysłani na „wielkie żniwo” (gr. therismos polus). To ostatnie wyrażenie przywołuje na myśl przypowieść o siewcy, gdzie ziarno Słowa rzucone na żyzną ziemię wydało plon stokrotny (por. 8,8) lub scenę obfitego połowu ryb (por. 5,6-10). Tytuł „Pan” (gr. Kyrios) w tym miejscu odnosi się do samego Boga Ojca. To On jest tym, który porusza serca ludzi, by szli za Synem (por. J 10,27-30). To On uprawia krzew winny, jakim jest Syn, a którego latoroślami są wierzący (15,1). Paweł Apostoł napisze: „Otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost – Bóg” (1 Kor 3,7). Dzieło zbawienia, jest dziełem samego Boga Ojca. Zarówno Jezus jaki i apostołowie podkreślają ten fakt, także ze względu na przyszłych głoszących, by nie ulegli pokusie uważania siebie za właścicieli głoszonej Prawdy. Także w kontekście powołań trzeba pamiętać, że skuteczność wszelkich strategii ich budzenia ostatecznie zależy od Boga Ojca. Stąd modlitwa o wyprawienie robotników na żniwo winna być zawsze pierwsza. Czy modlę się o nowe powołania? Czy odrzucam pokusę traktowania mojej posługi w dziele ewangelizacji jako środka na budowanie własnej pozycji?
- Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki (w. 3) Podkreśliwszy, że zarówno los żniwa jak i samych żniwiarzy jest w rękach samego Boga Ojca, Jezus posyła siedemdziesięciu dwóch. Używa przy tym greckiego czasownika apostelloo, który siłą rzeczy budzi skojarzenie z gronem dwunastu apostołów. Mimo że siedemdziesięciu dwóch nie będzie wypełniać w przyszłym Kościele identycznej roli, co apostołowie w sensie ścisłym, oni także w swoim działaniu będą reprezentować samego Jezusa, działać w Jego mocy. Będą niejako uobecniać Jego samego tam, dokąd dotrą. Ponadto, przychodząc bowiem do kolejnych miejscowości, siedemdziesięciu dwóch będzie jak owce między wilkami, czyli niejednokrotnie zderzać się będą z odrzuceniem, a nawet prześladowaniem. Taki był los starotestamentalnych proroków, taki jest los samego Jezusa, a w przyszłości wszystkich tych, którzy głosić będą Ewangelię. Czy jestem wyraźny w swoich poglądach? Kiedy mówię o Jezusie, czy odrzucam chęć przypodobania się ludziom i niezmiennie głoszę Jego naukę?
- Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie” (w. 4) Podobne polecenie otrzymali wcześniej apostołowie (po. 9,3). Głosiciele Ewangelii mają zdać się na Bożą opatrzność. Na tym między innymi opiera się wyrazistość ich świadectwa. Podczas gdy ludzie nieznający Dobrej Nowiny szukają zabezpieczenia w rzeczach tego świata, posłani wiedzą, że ich zabezpieczeniem jest miłość i troska Tego, który ich posłał. Zakaz pozdrawiania w drodze wiąże się z panującym w starożytności zwyczajem uroczystych i rozbudowanych powitań, które za każdym razem zajmowały trochę czasu. Tymczasem misja powierzona siedemdziesięciu dwu jest pilna i niecierpiąca zwłoki (por. 2 Krl 4,29). Czy rozwijam w sobie ducha ubóstwa? Czy oddałem już całkowicie mój los w ręce Chrystusa?
- „Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was” (ww. 5-6) Czas na pozdrowienia nadejdzie, gdy posłani zostaną zaproszeni do czyjegoś domu. Życzenie komuś pokoju (gr. eirene, hebr. szalom) jest w swej istocie powierzeniem go Bożej opiece, włącznie z wybawieniem od zła i grzechu. Błogosławieństwo pokoju zostało wyrażone przez aniołów w chwili narodzenia się Mesjasza: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał” (Łk 2,14). Pojawi się także w trakcie królewskiego wjazdu Jezusa do Jerozolimy: „Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój w niebie i chwała na wysokościach” (19,38). Ukazując się apostołom po swoim zmartwychwstaniu, Jezus powie: „Pokój wam!” (24,36). Zatem „pokój”, którym pozdrawiają posłani przez Jezusa związany jest ze zbawieniem, które gwarantuje Jego obecność. Kto poprzez wiarę z Nim złączył swoje życie, niesie owe błogosławieństwo tam, gdzie sam dociera. Jezus chce bym był błogosławieństwem dla moich bliźnich. Jakie uczucia budzą się we mnie, gdy to sobie uzmysławiam? Jak reagują inni na moją obecność?
- W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu” (w. 7) Pan zachęca swoich uczniów, by podobne jak On, korzystali z każdej sposobności, aby budować więź z bliźnimi, również dzieląc z nimi wspólnotę stołu. Jego ucztowanie z grzesznikami gorszyło uczonych w Piśmie i faryzeuszy, którzy swoją obecnością „zaszczycali” tylko tych, którzy w ich mniemaniu byli jej godni. Jezus natomiast szukał nieprawych, by poprzez swoje słowo i obecność wprowadzać ich na drogę prawości. Ponadto jedzenie i picie tego, co w danym domu uczniom podadzą, będzie formą zapłaty (gr. misthos – „zapłata, wynagrodzenie, nagroda”) za głoszenie Ewangelii. Św. Paweł w kontekście starotestamentalnych praw (Lb 18,8.31; Pwt 18,1-5) i wypowiedzi Jezusa napisze: „Czyż nie wiecie, że ci, którzy trudzą się około ofiar, żywią się ze świątyni, a ci, którzy posługują przy ołtarzu, mają udział w ofiarach ołtarza? Tak też i Pan postanowił, ażeby z Ewangelii żyli ci, którzy głoszą Ewangelię” (1 Kor 9,13-14; por. 1 Tm 5,18). Czy uczę się miłosiernym okiem patrzeć na innych, zwłaszcza, gdy na pierwszy rzut oka wydają się być bardziej pogubieni ode mnie? Jaki jest mój stosunek do posiadanych dóbr? Czy nie wykorzystuję swojego miejsca w Kościele, by przede wszystkim się wzbogacić?
- Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą (w. 8) Posyłanych przez Jezusa siedemdziesięciu dwóch uczniów za chwilę wejdzie do wiosek, które najpewniej będą zamieszkałe przez Samarytan i staną przed dylematem, czy wolno spożywać z nimi posiłki (por. J 4,9). Jezus daje im jasną wskazówkę, jak w takiej sytuacji postąpić. W perspektywie przyszłości, słowa te pomogą pokonać opór chrześcijańskich misjonarzy pochodzenia żydowskiego przed utrzymywaniem bliskich stosunków z nie-Żydami (por. Dz 10,28; 11,30). W cytowanym już przez nas liście Paweł Apostoł napisze: „Jeżeli zaprosi was ktoś z niewierzących, a wy zgodzicie się przyjść, jedzcie wszystko, co wam podadzą, nie pytając o nic — dla spokoju sumienia” (1 Kor 10,27). Jak traktuję osoby, które nie podzielają moich poglądów religijnych? Czy jestem wobec nich życzliwy i szukam sposobności, by nawzajem lepiej się poznać?
- uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże (w. 9) Zestawienie uzdrawiania chorych i głoszenia bliskości królestwa Bożego jest stałym elementem Łukaszowego opowiadania. Pojawia się zarówno w opisach działalności Jezusa (por. Łk 6,18; 8,1-2; 9,11), jak i dwunastu apostołów (9,1-2.6); a także w opisanej przez Łukasza w Dziejach Apostolskich historii pierwotnego Kościoła (por. Dz 8,7-12). Działalność misyjna chrześcijan jest w swej istocie rozszerzeniem królestwa zapoczątkowanego przez pełne mocy słowa i czyny Jezusa Chrystusa. Czy wierzę w bliskość królestwa Bożego? Czy w obcności Chrystusa szukam uzdrowienia z moich niedomagań, zarówno duchowych, jak i fizycznych?
Modlitwa w ciągu dnia
- Wypowiadając dzisiaj słowa Modlitwy Pańskiej, zatrzymam się na dłuższą chwilę przy wezwaniu „przyjdź królestwo Twoje”.