Tag: pokój

Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

30 września, Wspomnienie św. Hieronima, Prezbitera i Doktora Kościoła

Łk 10,1-12

1 Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwu i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. 2 Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. 3 Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. 4 Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. 5 Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. 6 Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. 7 W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. 8 Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; 9 uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże. 10 Lecz jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: 11 Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. 12 Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu.

Przygotowanie

  • Jezus posyła siedemdziesięciu dwóch uczniów, by przygotowywali ludzkie serca na przyjęcie Jego zbawczej obecności. Powierza im ważne zadanie, wymagające całkowitej ufności, transparentności i świadectwa. Wyobrażę sobie siebie pośród posyłanych w dzisiejszej Ewangelii. Z uwagą wsłucham się we wskazówki dawane przez Pana.

Punkty do medytacji

  • „Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwu i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał” (w. 1). Będąc w drodze do Jerozolimy, Jezus po raz kolejny posyła przed sobą uczniów, którzy mają przygotować kolejne miejscowości na Jego nadejście (por. Łk 9,1-6). Za pierwszym razem, jeszcze w trakcie Jezusowej działalności w Galilei, posłanych było dwunastu – liczba ta symbolicznie nawiązywała do konieczności zgromadzenia na nowo dwunastu pokoleń Izraela. Teraz, w trakcie przemarszu przez terytorium samarytańskie (por. 9,51-56), posłanych zostaje siedemdziesięciu dwóch uczniów, co ponownie ma wymiar symboliczny. Tyle bowiem wg Starego Testamentu było nieżydowskich narodów świata (por. Rdz 10; Wj 1,5; Pwt 32,8). Druga grupa symbolizuje zatem uniwersalny wymiar mesjańskiej działalności Syna Człowieczego. Przyszedł On na świat, by przynieść zbawienia każdemu człowiekowi, zarówno Izraelitom, jak i ludom pogańskim. Jak jest mój udział w misyjnej działalności Kościoła? Czy interesuję się losem misjonarzy pochodzących z mojej diecezji?
  • „Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (w. 2). Tym razem tytuł „Pan” (gr. Kyrios) odnosi się do samego Boga Ojca. To On jest tym, który porusza serca ludzi, by szli za Synem (por. J 10,27-30), który to znowu posyła wybranych uczniów, by byli Jego emisariuszami wobec świata. Prośba o nowe powołania do głoszenia Ewangelii powinna stanowić stałą treść modlitwy Kościoła. Nie bez znaczenia jest także troska o właściwą formację ochrzczonych, by mogli odkryć, że ważnym rysem ich tożsamości jest nastawienie do dawania świadectwa. Czy modlę się o nowe powołania misyjne? Czy odrzucam pokusę traktowania mojej wiary jako sprawy prywatnej i z ochotą dzielę się nią z innymi?
  • „Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki” (w. 3). Jezus jest realistą. Nie obiecuje posyłanym uczniom, że ich praca będzie zawsze spotykać się z przychylnością napotykanych ludzi. Mają oni raczej być gotowi na to, że głoszone przez nich orędzie będzie spotykać się z mentalnością całkowicie przeciwną. Nie idą oni jednak jako głosiciele ludzkiej mądrości, ulotnej i zawsze niepełnej, lecz będą obwieszczać wielkie dzieła Boże, dla których warto cierpieć odrzucenie, a nawet wzorem Mistrza zapłacić cenę ostateczną. Czy jestem wyraźny w swoich poglądach? Kiedy mówię o Jezusie, czy odrzucam chęć przypodobania się ludziom i odważnie głoszę Jego naukę?
  • „Nie noście ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie” (w. 4). Głosiciele Ewangelii, jako że zostają posłani jak owce między wilki, muszą całkowicie zdać się Boża opatrzność. Na tym między innymi będzie opierać się wyrazistość ich świadectwa. Podczas gdy ludzie nieznający Dobrej Nowiny szukają zabezpieczenia w rzeczach tego świata, posłani wiedzą, że ich zabezpieczeniem jest miłość i troska Tego, który ich posłał. Czy rozwijam w sobie ducha ubóstwa? Czy oddałem już całkowicie mój los w ręce Chrystusa?
  • „Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was” (ww. 5-6). Termin „pokój: (hebr. szalom, gr. eirene) jest synonimem błogosławieństwa, czyli łaski, jakiej człowiek dostępuję ze strony Boga. Życzenie komuś pokoju jest w swej istocie powierzeniem go Bożej opiece, włącznie z wybawieniem od zła i grzechu. Pełnym wyrazem Bożego błogosławieństwa wobec świata jest misterium wcielenia i męki Syna Bożego. Kto poprzez wiarę z Nim złączył swoje życie, niesie owe błogosławieństwo wszędzie tam, gdzie sam dociera. Jezus chce bym był błogosławieństwem dla moich bliźnich. Jakie uczucia budzą się we mnie, gdy to sobie uzmysławiam? Jak reagują inni na moją obecność?  
  • „W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu” (w. 7). Pan zachęca swoich uczniów, by podobne jak On, korzystali z każdej sposobności, by budować więź z drugim człowiekiem, również dzieląc z nim wspólnotę stołu. Jego ucztowanie z grzesznikami gorszyło uczonych w Piśmie i faryzeuszy, którzy swoją obecnością „zaszczycali” tylko tych, którzy w ich mniemaniu byli jej godni. Pan natomiast przyjął strategię całkowicie przeciwną. Szukał niegodnych, by poprzez swoje słowo wprowadzać ich na drogę prawości. Tak samo mają postępować Jego uczniowie. Czy uczę się miłosiernym okiem patrzeć na innych, zwłaszcza, gdy na pierwszy rzut oka wydają się być bardziej pogubieni ode mnie?  
  • „Lecz jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże” (ww. 10-11). Nie do głosicieli Ewangelii należy wydawanie sądu nad słuchaczami. Bliskość królestwa Bożego oznacza, że to właśnie sam Bóg przychodzi, by decydować o losach świata. Gest strząśnięcia prochu z nóg symbolizuje nie tyle odseparowanie się lub odrzucenie tych, którzy nie chcą otworzyć się na głoszone orędzie, co wyzbycie się pokusy potępienia i oddanie sprawy w ręce Boga. Jak reaguję, gdy moja wiara spotyka się z odrzuceniem ze strony otoczenia? Czy proszę Jezusa, by oczyszczał moje serce z gniewu i pamiętliwości?

Modlitwa w ciągu dnia

  • „Panie Jezu, prowadź mnie tam, gdzie będę mógł zaświadczyć o Twojej miłości”.

Odchodzę i przyjdę znów do was

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne

Wspomnienie św. Floriana Męczennika

J 14,27-31a

27 Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka. 28 Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. 29 A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. 30 Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. 31 Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał.

Przygotowanie

  • W kolejnym fragmencie Janowego opowiadania o Ostatniej Wieczerzy Jezus przekazuje uczniom zbawczy dar pokoju, który swoje źródło ma komunii łączącej Go z Ojcem. Tłumaczy także, dlaczego konieczne jest Jego odejście. Wyciszę moje wnętrze, pozwolę, by dzisiejsze Słowo wybrzmiało w nim z całą swą mocą.

Punkty do medytacji

  • „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka” (w. 27). Prorocy wielokrotnie wskazywali na pokój (hebr. szalom, „pokój, dobrobyt”) jako znak nadejścia czasu zbawienia. Izajasz wychwala tajemniczego herolda nowiny o zbawieniu, który będzie obwieszczał pokój (por. Iz 52,7). W innym miejscu ten sam prorok podkreśla trwałość przymierza pokoju między Bogiem a Jego ludem (por. 54,10). Natomiast Zachariasz, charakteryzuje Zbawiciela, mówi między innymi, że to właśnie On będzie obwieszczał pokój (por. Zch 9,10). Te i inne proroctwa wypełniają się w osobie Jezusa Chrystusa. Pokój przez Niego przyniesiony wyrasta z doskonałej jedności, jaka istnieje między Nim a Ojcem. Jako że jego źródłem jest nadprzyrodzona, wzajemna miłość Osób Boskich, różni się on od złudzenia pokoju, który proponuje odrzucający Boga świat (w Ewangelii Jana słowa „świat” określa siły przeciwne Bogu). Widzialnym znakiem, sakramentem Chrystusowego pokoju, jest misterium Jego męki, śmierci i zmartwychwstania, poprzez które człowieka zostaje raz na zawsze pojednany Bogiem. Jezus przekazuje mi dar pokoju, chce bym Mu zaufał i otworzył przed Nim zalęknione komnaty mojego serca. Czego dzisiaj najbardziej się obawiam? Gdzie szukam pokoju?
  • „Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie” (w. 28). Pan w czasie Ostatniej Wieczerzy zapowiada swoje rychłe odejście, stąd serca Jego uczniów wypełnia lęk. Dlatego Pan pociesza ich, zapowiadając swoje ponowne przyjście oraz pokazując korzyści płynące z Jego odejścia. Prawdą jest to, że Ojciec jest większy od Jezusa w Jego śmiertelnym człowieczeństwie. Jednakże Jezusowe człowieczeństwo w zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu zostanie przez Ojca otoczone chwałą i stanie się „większe” (por. J 14,12). Powrót Syna do niebiańskiej chwały umożliwi ludzkości wejście w życie z Ojcem (por. Dz 2,33). Idąc za Jezusem niejednokrotnie staję naprzeciwko pokusy, by pójść droga na skróty lub nawet całkowicie odrzucić Jego zaproszenie. Wydaje mi się, że nie podołam, że to nie dla mnie, że inni może lepiej by to zrobili… Czy wierzę, że wszystko, co pochodzi od Jezusa, prowadzi mnie ku lepszemu życiu? Czy wierzę, że również moje człowieczeństwo w kroczeniu za Nim może zostać przemienione?
  • „Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie” (w. 30). Jezus jeszcze tylko przez chwilę będzie z uczniami, gdyż zbliża się do Niego „władca tego świata”, czyli diabeł. Wcześniej ewangelista wspomina, że szatan wziął w posiadanie Judasza, który opuszczając Wieczernik, wszedł w ciemność (por. J 13,27.30). Zdrajca pojawi się ponownie w Janowym opowiadaniu, prowadząc oddział, mający pojmać Jezusa (por. 18,2-3). Zdanie „nie ma on jednak nic swego we mnie” (dosł. „we mnie nie ma on nic”) można przetłumaczyć jako „nie ma on nade mną władzy”. Oznacza to, że nawet w chwili aresztowania i następującej po nim męki Jezus w żaden sposób nie zostanie zniewolony przez diabła, złoży On dar ze swego życia w absolutnej wolności i w miłości wobec Ojca oraz człowieka (por. 13,1-3). Czy wierzę w istnienie diabła, przeciwnika Boga, który za wszelką cenę chce zniszczyć Boże dzieło we mnie? Jak dbam o to, by nie miał on „nic swego we mnie”?  
  • „Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał” (w. 31). Misterium męki Jezusa jest najpełniejszym objawieniem miłości, jaka łączy Go z Ojcem. Przyjmie On dobrowolnie krzyż, aby dopełnić dzieła zbawienia zaplanowanego przez Ojca i konsekwentnego realizowanego w dziejach opisanych na kartach Pisma Świętego. Dzięki świadectwu uczniów cały świat będzie mógł przekonać się o zbawczym wymiarze posłuszeństwa miłości Syna do Ojca. Będzie to wyraźny znak, ale i wzór realizowania miłości przez wszystkich, którzy uwierzą w Chrystusa. O czym dowiaduje się świat, gdy patrzy na mnie? Czy w moim życiu widać zbawcze działanie Syna Bożego, który nieustannie przekonuje mnie o miłości Ojca i wyprowadza z grzechu ku świętości?

W ciągu dnia

  • Znajdę dzisiaj czas na krótką adorację Najświętszego Sakramentu. Pozwolę, by obecność Chrystusa napełniała mnie pokojem.

Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne

III Niedziela Wielkanocy

Łk 24,35-48

35 Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak Go poznali przy łamaniu chleba. 36 A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: «Pokój wam!» 37 Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. 38 Lecz On rzekł do nich: «Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? 39 Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam». 40 Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi. 41 Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: «Macie tu coś do jedzenia?» 42 Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. 43 Wziął i spożył przy nich. 44 Potem rzekł do nich: «To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». 45 Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma, 46 i rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; 47 w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. 48 Wy jesteście świadkami tego.

Przygotowanie

  • Czytanie ewangeliczne III Niedzieli Wielkanocy opowiada o kolejnym spotkaniu uczniów ze zmartwychwstałym Jezusem. Pan przynosi im dar pokoju, dzieli z nimi wspólnotę stołu i sprawia, że zaczynają rozumieć słowa Pisma Świętego. W ten sposób przygotowuje ich na głoszenie całemu światu Dobrej Nowiny o zbawieniu. Wezwę Ducha Świętego, poproszę, by pomógł mi wniknąć w głębię dzisiejszego Słowa.

Punkty do medytacji

  • „Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak Go poznali przy łamaniu chleba” (w. 35). Po powrocie do Jerozolimy uczniowie, którzy wcześniej zmierzali do Emaus (por. Łk 24,13-33), dzielą się z Jedenastoma i innymi uczniami radością spotkania ze zmartwychwstałym Jezusem. Wskazują na eucharystyczny gest łamania chleba, który pozwolił im rozpoznać w towarzyszącym im Wędrowcu samego Pana. Eucharystia, zwłaszcza ta niedzielna, jest najdoskonalszą przestrzenią poznania Syna Bożego i budowania z Nim głębokiej relacji wiary. Jak wygląda moje uczestnictwo we Mszy Świętej? Czy sięgam po Katechizm Kościoła Katolickiego i inne katolickie publikacje, które wyjaśniają jej znaczenie poszczególnych gestów i słów wypowiadanych przez celebrującą wspólnotę?
  • „A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: «Pokój wam!»” (w. 36). Zmartwychwstały Jezus po raz kolejny przychodzi do swoich uczniów. Tym razem kontekstem jest wspólnota serc żywo dyskutująca na temat Jego zwycięstwa nad śmiercią. Jezusowe słowa „Pokój wam!” (gr. eirene hymin) nie są jedynie zwykłym pozdrowieniem. Jako zmartwychwstały, Pan przynosi powszechny pokój obejmujący zarówno ziemię, jak i niebo (por. Łk 2,14; 19,38). Jego śmierć i zmartwychwstanie są źródłem pokoju człowieka z Bogiem (por. Rz 5,1; Ef 2,14). Czy wierzę, że poprzez dar chrztu świętego moja rodzina, przyjaciele, wspólnota parafialna stają się szczególnym miejscem doświadczenia pokoju przyniesionego przez Jezusa?
  • „Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam” (ww. 38-39). Łukasz podaje, że pierwszą reakcją uczniów na ukazanie się im Zmartwychwstałego jest zatrwożenie i lęk (w. 37). Podobne reakcje w Trzeciej Ewangelii charakteryzowały wcześniej Zachariasza (por. Łk 1,2), Maryję (por. 1,29), pasterzy (por. 2,9) i kobiety przy pustym grobie (por. 24,5). Wszystkie te sceny opowiadają o szczególnym zaangażowaniu się Boga w życie człowieka. Jako jedynie stworzenia, mamy prawo być zmieszani w chwili głębokiego doświadczenia Bożej obecności. Najwyższy jednak nie chce, by owe zmieszanie trwało wiecznie. Pragnie, by przekształciło się ono w wiarę i zaufanie. Dlatego Jezus pokazuje zmieszanym uczniom swoje ręce i nogi. Udowadnia w ten sposób, że nie jest zjawą, lecz Tym, który przez śmierć przeszedł do nowego, uwielbionego życia. W jakich momentach mojej relacji z Bogiem pojawia się jeszcze lęk lub zmieszanie? Porozmawiam o tym z Jezusem, opowiem Mu o niedoskonałości mojego odczuwania i pojmowania.
  • „Potem rzekł do nich: «To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma” (ww. 44-45). Czasowniki musi (gr. dei) i wypełnić (gr. pleroo) wielokrotnie powtarzają się w Łukaszowej Ewangelii. Podkreślają one, że w życiu Jezusa w doskonały sposób wypełnił się plan Boga, zwłaszcza te jego elementy, które wcześniej zostały zapowiedziane w Starym Testamencie. By jednak ten plan był przez nas dostrzeżony i zrozumiany, potrzeba by nasze umysły i serce zostały oświecone. Bez Bożej pomocy poznanie Objawienia zawartego w Biblii jest niemożliwe. Czy pamiętam, że Pismo Święte w całości, zarówno Stary jak i Nowy Testament mówią o Jezusie? Czy każdy czytany przeze mnie fragment Biblii próbuję zrozumieć w perspektywie Jego osoby, zwłaszcza męki, śmierci i zmartwychwstania?

W ciągu dnia

  • Będę powtarzał dzisiaj w moim sercu słowa: „Panie Jezus, dziękuję za Twoje Słowo i Ciało, które dają mi prawdziwy pokój”.

Pokój wam!

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne
Jean Resout, Zesłanie Ducha Świętego

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego

J 20,19-23

19 Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» 20 A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. 21 A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». 22 Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! 23 Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».

Ewangelista pozwala nam dzisiaj wejrzeć w stan ducha uczniów Jezusa po Jego śmierci. Podkreśla, że byli oni razem „wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia” (20,19). Podobnie jak w przypadku Marii Magdaleny, która udała się do grobu Pana „rankiem, gdy jeszcze było ciemno” (20,1), wzmianka o braku światła symbolizuje nieobecność Chrystusa, który wcześniej mówił o sobie: „Ja jestem światłością świata” (8,12). Uczniowie tkwią w duchowym mroku. Ich serca wypełnia lęk przed Żydami.

Wcześniej, w trakcie Mowy Pożegnalnej (por. 13,31-16,33) Jezus zapowiedział im, że gdy ich opuści, będą płakać i zawodzić (por. 16,20) oraz doznawać smutku (por. 16,22). Jednocześnie jednak zapewnił: „przyjdę znów do was” (14,28) i „ujrzycie Mnie” (16,16). Teraz Pan wypełnia swą obietnicę: „stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»” (20,19). Słowa te nawiązują do starotestamentalnych proroctw o eschatologicznym pojednaniu Boga z Jego ludem: „Otrząśnij się z prochu, powstań, o Branko Jerozolimska! Rozwiąż sobie więzy na szyi, pojmana Córo Syjonu!” (Iz 52,7), „Pokój! Pokój dalekim i bliskim!” (57,19). Zmartwychwstały Jezus przekazuje uczniom dar pokoju, który odpędza lęk, włączając ich w komunię z Ojcem.

Jezusowe rany wskazują, że Jego uwielbione ciało jest tym samym ciałem, które umarło na krzyżu (por. Łk 14,27). Przypominają o miłości, która poprowadziła Go na Golgotę, gdzie złożył ze swego życia ofiarą przebłagalną „za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1 J 2,2). Uczniowie cieszą się, gdyż ujrzeli Jezusa: „Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana” (20,20). Ponownie przychodzą na myśl słowa z Mowy Pożegnalnej: „Znowu jednak was zobaczę i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać” (16,22).

Pan angażuje uczniów w realizację swej misji: „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (20,21). Czwarta Ewangelia często mówi o Jezusie, że jest posłany przez Ojca, aby Go objawić i dokonać dzieła zbawienia (np. 12,44–50). Teraz Zwycięzca śmierci zleca swoim apostołom posłannictwo wobec świata (por. 17,18), na mocy którego jako Kościół staną się przedłużeniem zbawczej działalności Ojca i Syna. By to było możliwe, Pan tchnie na nich, mówiąc: „Weźmijcie Ducha Świętego!” (20,22). Użyty tutaj grecki czasownik emfusao („tchnąć”) przywołuje starotestamentalne teksty, w których Bóg tchnieniem stwarza całą rzeczywistość (por. Rdz 2,7) oraz dokonuje ponownego, eschatologicznego stworzenia (por. Ez 37,9). Podobnie jak Syn został poświęcony i posłany na świat (por. 10,36), tak teraz wierzący w Niego zostają konsekrowani mocą Ducha Świętego na misję wobec świata: „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (20,23).

Czego najbardziej się obawiam? Czy rozmawiam o tym z Jezusem? Jakie miejsce w moim życiu wiary zajmuje Duch Święty?

Niech się nie trwoży serce wasze

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne
Modlitwa słowem Bożym (fot. voltmax, pixabay.com)

Wtorek, 12 maja

J 14,27-31a

27 Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka. 28 Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. 29 A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. 30 Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. 31 Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał. Wstańcie, idźmy stąd!

Pośród obietnic, które Jezus daje swoim uczniom podczas Ostatniej Wieczerzy, jest dar pokoju: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam” (14,27). Słowa te mają wyraźny starotestamentalny kontekst. Prorocy wielokrotnie wskazywali na pokój (hebr. szalom, „pokój, dobrobyt”), jako znak nadejścia eschatologicznego czasu zbawienia. Izajasz wychwala tajemniczego herolda nowiny o zbawieniu: „O jak są pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie, który mówi do Syjonu: «Twój Bóg zaczął królować»” (por. Iz 52,7). W innym miejscu ten sam prorok podkreśla trwałość przymierza pokoju między Bogiem a Jego ludem: „Bo góry mogą się poruszyć i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi ciebie i nie zachwieje się moje przymierze pokoju, mówi Pan, który ma litość nad tobą” (Iz 54,10). Natomiast Jeremiasz zapowiada czas odbudowy Jerozolimy, która stanie się miastem-znakiem Bożej opatrzności: „Oto podniosę je odnowione, uleczę i uzdrowię ich oraz objawię im obfity pokój i bezpieczeństwo. I odmienię los Judy i los Izraela, i odbuduję ich jak przedtem. Oczyszczę ich ze wszystkich grzechów, jakimi wykroczyli przeciw Mnie, i odpuszczę wszystkie ich występki, którymi zgrzeszyli przeciw Mnie i wypowiedzieli mi posłuszeństwo. Jerozolima zaś będzie radością, chwałą i dumą wśród wszystkich narodów ziemi, które usłyszą o dobrodziejstwach, jakie jej wyświadczyłem. Będą się one lękać i drżeć z powodu wszelkiego dobra i pomyślności, jakich jej udzieliłem” (Jr 33,6-9). Zaś Zachariasz w ten sposób charakteryzuje Zbawiciela: „On usunie rydwany z Efraima, a konie z Jeruzalem; łuk wojenny zostanie złamany. Pokój ludom obwieści. Jego władztwo sięgać będzie od morza do morza, od brzegów Rzeki aż po krańce ziemi” (Zch 9,10). Te i inne proroctwa wypełniają się w osobie Jezusa Chrystusa. Pokój przez Niego przyniesiony jest owocem jedności między Nim a Ojcem. W swojej istocie dotyka najgłębszych pokładów ludzkiej egzystencji. Jako że ten nadprzyrodzony dar ma swoje źródło w miłości Boga, różni się od pokoju, który daje odrzucający Boga świat (w Ewangelii Jana słowa „świat” określa siły przeciwne Bogu). Jego fundamentem jest dzieło pojednania człowieka z Bogiem poprzez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Pokój ten będzie mógł być udziałem wszystkich wierzących, gdyż po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu, Chrystus wraz z Ojcem będą posyłać Ducha Świętego, który sprawi, że dzieło zbawienia będzie aktualne w każdym pokoleniu chrześcijan. Dlatego Jezus wzywa swoich uczniów, by radowali się z Jego pójścia do Ojca (por. 14,29). Cała powyższa seria obietnic ma przygotować apostołów na nadchodzące wydarzenia, które staną się dla nich próbą wiary: „nadchodzi bowiem władca tego świata” (14,30). Jezus oddaje się w jego ręce, zgadza się na swoją Paschę, gdyż w ten sposób ostatecznie ukaże swoją miłości i posłuszeństwo wobec Ojca: „niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał” (14,31).

Czy mam w swoim sercu pokój? Kiedy ostatni raz jednałem się z Bogiem w sakramencie pokuty i pojednania? Czy pozwalam, by Duch Święty oczyszczał mnie z moich lęków i obaw?