Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham

Napisano Autor: ks. RafałW Komentarze biblijne

Piątek VII Tygodnia Wielkanocy

J 21,15-19

15 A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». 16 I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». 17 Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. 18 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». 19 To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!».

Przygotowanie

  • Po rozważaniu przez trzy kolejne dni modlitwy arcykapłańskiej Chrystusa mszalna liturgia słowa przenosi nas do czasu po Jego zmartwychwstaniu. Uwielbiony Baranek Boży, który złożył siebie w ofierze za grzechy całego świata, prowadzi dialog z jednym ze swoich uczniów, tym, który w godzinie Jego śmierci trzykrotnie się Go zaparł. Wzbudzę w sobie głód słowa Bożego, uświadomię sobie, że naprawdę potrzebuję go jako pokarmu duchowego, oczyszczającego i pogłębiającego moją wiarę.

Punkty do medytacji

  • „A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje»” (w. 15). Według narracji Czwartej Ewangelii po swoim zmartwychwstaniu Jezus ukazuje się najpierw Marii Magdalenie przy swoim pustym grobie (por. J 20,14-18). Następnie dwukrotnie przychodzi do uczniów zgromadzonych w Wieczerniku (por. 20,19-23.26-29). Wreszcie pojawia się nad Jeziorem Tyberiadzkim, gdzie zastaje uczniów przy połowie ryb (por. 21,4-23). To część tego ostatniego epizodu stanowią słowa dzisiejszego czytania ewangelicznego. Po śniadaniu, podczas którego spożywano ryby złowione w cudowny sposób (por. 21,4-14), Jezus rozpoczyna bardzo osobisty dialog z Szymonem Piotrem. Trzykrotnie pyta go o miłość do siebie. Również trzykrotnie po twierdzącej odpowiedzi Piotra wydaje mu polecenie, by pasł Jego owczarnię. Tym samym przekazuje mu uczestnictwo w swoim urzędzie „dobrego pasterza” (por. 10,11-16). Powtarzanie pytania i polecenia nie ma jedynie na celu sformalizowanie przekazywanej władzy, lecz przede wszystkim pełni rolę formacyjną. Już same rozżarzone węgle, na których wcześniej przygotowano posiłek (por. 21,9), z pewnością przypomniały rybakowi z Kafarnaum niedawne wydarzenia przy ognisku na dziedzińcu arcykapłańskim (por. 18,18), kiedy to trzykrotnie zaparł się Jezusa. Ponadto Pan teraz nie zwraca się do niego „Piotrze”, ale „Szymonie, synu Jana”, czyli wraca do jego wcześniejszego imienia, zanim jeszcze nazwał go Kefa, czyli „skała”. Apostoł jest świadomy tego, że poważnie nadwyrężył relację łączącą go z Jezusem. A mimo to trzykrotnie odpowiada „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”.Tym razem nie są to słowa pyszałka, który zapewnia, że jest gotowy oddać za Mistrza swoje życie (por. 13,37–38), ale słowa kogoś, kto jest rozdarty między pragnieniem swojego serca, a nieumiejętnością zrealizowania tego pragnienia. Stąd Jezus mimo wszystko postanawia uczynić z apostoła kogoś, kto będzie przewodził wspólnocie Jego uczniów. Piotr już wie, ile są warte jego słowne deklaracje, poznał swoją własną słabość i jako taki jest gotowy, by tym razem to nie jego wątłe siły, lecz moc Zmartwychwstałego objawiła się w jego życiu. Jestem grzesznikiem. Jezus o tym wie lepiej ode mnie. A mimo to, nigdy ze mnie nie zrezygnuje. Pragnie budować na zgliszczach mojej pyszałkowatości i egoizmu. Czy chcę na to pozwolić? Czy otworzyłem już całkowicie moje wątłe i poranione serce na uzdrawiającą moc Jezusowego miłosierdzia? Czy dziękuję za te wszystkie momenty, w których dosadnie przekonałem się o mojej słabości?
  • „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz” (w. 18). Jak wcześniej podkreślił Jezus, dobry pasterz oddaje swoje życie za owce (por. 10,15). Również Piotrowa misja pasterza Chrystusowej owczarni zakłada ofiarę z własnego życia, która swoją kulminację osiągnie w męczeństwie. Gdy pewny siebie Piotr wcześniej wyznawał gotowość oddania swego życia za Jezusa (por. 13,37), Pan przyznał, że przyjdzie taki czas, kiedy pójdzie za Nim w śmierć (por. 13,36). Teraz Jezus mu mówi: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz. Jako pasterz Jezusowej trzody Piotr będzie musiał zrezygnować nie tylko ze swoich planów i wyobrażeń, ale również ze swojego życia. Pojawiające się tutaj wyrażenie „wyciągniesz ręce” zapowiada ukrzyżowanie apostoła podczas prześladowań chrześcijan w Rzymie ok. 65 r. po Chr. Dlatego ewangelista dopowiada: „To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga” (21,19). Piotr, skruszony oraz zdający się na prowadzenie i moc Chrystusa, będzie świadczył o Nim, przewodząc wspólnocie Jego uczniów i oddając swoje życie jako męczennik. Co dzisiaj jeszcze powstrzymuje mnie przed pełnym pójściem za Jezusem? Z czego jeszcze nie zrezygnowałem? Czy pozwalam, by Jego słowo dostrajało moją wolę do Jego woli?

Modlitwa w ciągu dnia

  • „Panie Jezus, wcielone miłosierdzie Ojca, uwalniaj mnie od pychy i wiary we własną nieomylność”.