28 września, Wspomnienie św. Wacława, Męczennika

Łk 9,51-56

⁵¹ Gdy dopełniały się dni Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jeruzalem, ⁵² i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt. ⁵³ Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem. ⁵⁴ Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?» ⁵⁵ Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich. ⁵⁶ I udali się do innego miasteczka.

Przygotowanie

• Jezus rozpoczyna nowy etap swej publicznej działalność. Rozeznając, że nadszedł czas przewidziany przez Ojca, zostawia za sobą Galileę i postanawia udać się do Jerozolimy, gdzie wszystko się dopełni. Już na samym początku wędrówki spotyka się z odrzuceniem, co jest swojego rodzaju proroctwem, jaki los czeka Go w Świętym Mieści. Wyobrażę sobie Jezusa zdecydowanie stawiającego kroki w kierunku czekającej Go męki. Dołączę do idących za nim uczniów i wsłucham się w dzisiejsze Słowo.

Punkty do medytacji

• „Gdy dopełniały się dni Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jeruzalem” (w 51). Czas jest „przestrzenią” wypełniania się dzieła zbawienia, które nie odbywa się chaotycznie, lecz ma swój porządek. Jezus jest w pełni świadomy, że cała starotestamentalna historia prowadziła właśnie ku Niemu i wraz z Jego misterium męki, śmierci i zmartwychwstania osiągnie swój punkt kulminacyjny. Pan rozeznaje, że chwila ta jest już blisko, dlatego nieprzymuszony przez wydarzenia czy osoby, ale w otwartości na plan Ojca decyduje się udać do Jerozolimy. Czy potrafię dostrzec w wydarzeniach mojego życia realizację Bożego planu wobec mnie? Czy próbuję rozpoznawać na modlitwie, do czego aktualnie jestem przez Boga zaproszony?
• „Ci wybrali się w drogę i weszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by przygotować Mu pobyt” (w. 52). Idąc do Jerozolimy, Jezus nie wybiera dłuższej drogi, wzdłuż Jeziora Galilejskiego, Jordanu i przez Jerycho, lecz decyduje się iść przez wrogie Żydom terytorium Samarii. Tym samym pokazuje, jak bardzo Mu zależy, by wola Ojca wypełniła się do końca. Poza tym, gdyby Samarytanie Go przyjęli, również im mógłby ogłosić Dobrą Nowinę o przybliżeniu się królestwa Bożego. Czy rozeznając Boży plan wobec mnie unikam „dzielenia włosa na czworo”, bez końca szukając wszystkich za i przeciw, a tak naprawdę zwlekając z jego wypełnieniem? Wobec kogo jestem uprzedzony, kogo unikam? Czy proszę Jezusa, by pomagał mi zobaczyć konkretnego człowieka za zakrywającą go etykietką?
• „Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jeruzalem” (w. 53). Samarytanie nie uznawali świątyni jerozolimskiej, byli przekonani, że to właśnie pośród nich, na górze Garizim znajduje się sanktuarium, w którym odbywa się prawowierny kult Boga. Dlatego nie przyjmują Jezusa pielgrzymującego do Jerozolimy. Gdy jednak w przyszłości Filip będzie im głosił zmartwychwstałego Chrystusa, część z nich uwierzy w Niego i otworzy się na łaskę zbawienia (por. Dz 8,5-8.14-17). Czy codziennie modlę się o łaskę wiary dla tych, którzy trwają w swoich uprzedzeniach wobec chrześcijaństwa, by także oni nie otworzyli się na Ewangelię?
• „Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, byśmy powiedzieli: Niech ogień spadnie z nieba i pochłonie ich?» Lecz On, odwróciwszy się, zgromił ich” (ww. 54-55). Chwilę wcześniej pojawił się podobny problem, gdy mowa była o tym, że uczniowie zabronili pewnemu człowiekowi działać w imię Jezusa tylko dlatego, że nie należał do ich grona (por. Łk 9,49-50). Pokusa osądzania innych, a nawet życzenia im źle jest niesamowicie silna. Czy potrafię z miłością spojrzeć na kogoś, kto nie podziela moich wartości? Czy potrafię odróżnić godny potępienia grzech od potrzebującego ratunku grzesznika?

Modlitwa w ciągu dnia

• „Panie Jezus, naucz mnie patrzeć na moją codzienność oczami wiary”.