Sobota, 18 lipca

Mt 12,14-21

¹⁴ Faryzeusze zaś wyszli i odbyli naradę przeciw Niemu, w jaki sposób Go zgładzić. ¹⁵ Gdy się Jezus dowiedział o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich. ¹⁶ Lecz zabronił im surowo, żeby Go nie ujawniali. ¹⁷ Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: ¹⁸ Oto mój Sługa, którego wybrałem; Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie Prawo narodom. ¹⁹ Nie będzie się spierał ani krzyczał i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. ²⁰ Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. ²¹ W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą.

Zarysowany w Ewangelii Mateusza konflikt między Jezusem i faryzeuszami (por. Mt 9,3.11.34; 12,2.) osiąga swój moment krytyczny. Po uzdrowieniu w szabat człowieka z uschłą ręką (12,9-13) faryzeusze odbywają naradę, w czasie której podejmują decyzję o konieczności doprowadzenia do śmierci Rabbiego z Nazaretu (por. 12,14). Z perspektywy przeciwników Jezusowe działania uderzają w religijną tożsamość narodu żydowskiego. Wyrażenie „odbyli naradę przeciw Niemu” powróci w opisie Wielkiego Tygodnia, kiedy to nie tylko faryzeusze, ale także arcykapłani i starsi ludu będą knuć spisek przeciwko Jezusowi, który zakończy się Jego śmiercią na krzyżu (por. 22,15; 26,4; 27,1; 28,12).

Póki co, Pan wie, że jeszcze nie nadszedł moment Jego śmierci krzyżowej i że ma jeszcze wiele do przekazania swoim uczniom. Dlatego dowiedziawszy się o decyzji faryzeuszy, oddalił się (por. 4,12), kontynuując swoją misję Uzdrowiciela: „Gdy się Jezus dowiedział o tym, oddalił się stamtąd. A wielu poszło za Nim i uzdrowił ich wszystkich” (12,15). Tym, którzy szli za Nim zabronił surowo, by Go nie ujawniali (por. 12,16). Temat tzw. sekretu mesjańskiego pojawił się już wcześniej (por. 8,4; 9,30). Teraz jednak, gdy Jezus jest coraz bardziej w centrum uwagi Żydów oraz spotyka się z jawną wrogością faryzeuszy, nabiera większego znaczenia. Chcąc do końca doprowadzić swoją publiczną działalność, Pan stara się unikać niepotrzebnych konfliktów, by nie zostać przedwcześnie aresztowanym i straconym.

Ewangelista, powołując się na Izajasza, ukazuje, że wycofanie się Jezusa absolutnie nie jest oznaką Jego słabości, czy rodzajem klęski, lecz wypełnieniem Bożej ekonomii zbawienia: „Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza” (12,17). Mateusz także w innych fragmentach swojej Ewangelii powołuje się na starotestamentalne teksty, zwłaszcza prorockie, by podkreślić, że Jezusowe czyny i słowa w całości wpisują się w zamiary Ojca. Tym razem przytacza fragment tzw. pierwszej pieśni Sługi Pańskiego (por. Iz 42,1-9). W księdze Izajasza znajdują się cztery tego typu fragmenty opisujące postać tajemniczego „Sługi Bożego” (por. 49,1-7; 50,4-11; 52,13-53,12), który pod pewnymi względami jest personifikacją Izraela, lecz ma także wiele rysów wskazujących, że chodzi o konkretną, wybitną postać posłaną przez Boga. Czwarta pieśń (52,13-53,1-12) do tego stopnia obrazuje śmierć Jezusa, że w niektórych współczesnych kręgach żydowskich jest „tekstem zakazanym”.

Przytoczony w tym miejscu przez Mateusza fragment pierwszej pieśni Sługi Pańskiego uwypukla mesjańską tożsamość Jezusa: „Oto mój Sługa, którego wybrałem; Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim, a On zapowie Prawo narodom” (Mt 12,18; Iz 42,1). Słowa te zostały już zacytowane wcześniej w opisie chrztu w Jordanie (por. Mt 3,17) oraz w scenie Przemienia (por. 17,5). Jezus Sługa w mocy Ducha Świętego wypełnia wolę Ojca, który otacza Go miłością i raduje się patrząc na Jego działanie, które w swej istocie jest objawieniem tajemnicy Bożego serca wszystkim narodom. W osobie Pana nie ma ani krzty gwałtowności czy przemocy: „Nie będzie się spierał ani krzyczał i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi” (12,19-20). Słowa te szczególnie pasują do obecnego momentu misji Jezusa, który odrzuca konfrontację ze swoimi przeciwnikami i koncentruje się na tych, którzy potrzebują łaski uzdrowienia i mocy słowa. Prawda o Mesjaszu, pochylającym się nad cierpiącymi i obwieszczającym czas królestwa niebieskiego, będzie głoszona całemu światu przez Jego uczniów: „W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą” (12,21).

Czy pozwalam, by Jezusowe słowa zmieniały mój sposób myślenia i postepowania, nawet jeśli wiąże się to z odrzuceniem moich dotychczasowych pewników? Czy rozważając tajemnice Jego Osoby otwieram się na plan Ojca? Czy szukam nadziei i pocieszenia w łagodnej miłości Pana?