• 

Sobota, 23 maja

J 16,23b-28

²³ Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: o cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje. ²⁴ Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna. ²⁵ Mówiłem wam o tych sprawach w przypowieściach. Nadchodzi godzina, kiedy już nie będę wam mówił w przypowieściach, ale całkiem otwarcie oznajmię wam o Ojcu. ²⁶ W owym dniu będziecie prosić w imię moje, i nie mówię wam, że Ja będę musiał prosić Ojca za wami. ²⁷ Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wyście Mnie umiłowali i uwierzyli, że wyszedłem od Boga. ²⁸ Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca».

Zmartwychwstały Jezus mocą Ducha Świętego przyciągnie uczniów, aby uczestniczyli w Jego komunii z Ojcem. Znakiem tej nowej relacji będzie modlitwa do Ojca w imię Syna: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: o cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje” (J 16,23). Jezus zachęca uczniów, aby modlili się w ten sposób i po raz trzeci obiecuje, że taka modlitwa zostanie wysłuchana (por. 14,13-14; 15,16). Modlitwa w imię Jezusa jest modlitwą w jedności z Tym, który z miłości do Ojca jest całkowicie posłuszny Jego woli. Taka modlitwa wyraża pragnienie, by wola Ojca się wypełniła: „Niech przyjdzie Twoje królestwo; niech Twoja wola się spełnia na ziemi, tak jak w niebie” (Mt 6,10). Tego rodzaju modlitwa zawsze będzie wysłuchana: „proście, a otrzymacie” (J 16,24). W podobny sposób Jezus nawołuje w Ewangelii Łukasza: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone” (Łk 11,9). Uczniowie, zjednoczeni z Synem oraz poruszani przez Ducha miłości i posłuszeństwa, poznają radość, która swój początek bierze w doświadczeniu komunii z Bogiem.

Zmartwychwstanie Jezusa zainicjuje nową relację między Jego uczniami a Ojcem. Począwszy od dnia zmartwychwstania poprzez cały czas Kościoła Pan będzie wprowadzał ich w komunię ze sobą poprzez zamieszkującego w nich Ducha Świętego. Będzie to skutkowało na dwa sposoby. Z jednej strony, zmartwychwstały Jezus, istniejąc w chwale niebieskiej, na zawsze utwierdzonej poprzez akt miłości i posłuszeństwa, jakim była Jego śmierć na krzyżu, będzie stale wstawiać się za nimi u Ojca. Jak pisze autor Listu do Hebrajczyków: „Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego przystępują do Boga, bo wciąż żyje, aby się wstawiać za nimi” (Hbr 7,25; por. 1 J 2,1-2). Z drugiej strony, uczniowie będą mieli dostęp do Ojca dzięki zjednoczeniu z uwielbionym Synem. Dlatego Jezus dodaje: „nie mówię wam, że Ja będę musiał prosić Ojca za wami” (J 16,26).

Uczniowie muszą być przygotowani na przyjęcie owych darów, a pierwszym krokiem jest wiara w Jezusa. Misja Jezusa opiera się na Jego relacji z Ojcem: „Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca” (16,28). Ponieważ On objawia Ojca, a uczniowie przyjęli Go w miłości i wierze, mogą doświadczyć miłości Ojca (por. 14,21.23; 17,23). Ponieważ uczniowie będą duchowo zjednoczeni z Synem, Ojciec patrząc na nich będzie widział Syna: „Albowiem tych, których przedtem poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był Pierworodnym między wielu braćmi” (Rz 8,29). Dlatego napełnieni Duchem Świętym będą oni mogą podobnie jak Syn wołać do Boga: „Ojcze!”: „Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!” (Rz 8,15).

Czy jest we mnie pragnienie wypełniania woli Ojca? Czy mam świadomość, że poprzez wiarę w Syna Bożego, sama staję się dzieckiem Boga? Kiedy ostatnio mówiłem do Boga „Ojcze”?