14 czerwca, XI Niedziela Zwykła

Mt 9,36-10,8

³⁶ A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. ³⁷ Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. ³⁸ Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo». ¹ Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. ² A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy — Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, ³ Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, ⁴ Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. ⁵ Tych to Dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. ⁶ Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. ⁷ Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. ⁸ Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie.

Mateusz wprowadza dzisiejszą perykopę słowami: „A widząc tłumy, Jezus litował się [dosł. „wzruszył się głęboko”] nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza” (9,36). W zdaniu tym znajdujemy bezpośrednie nawiązanie do Starego Testamentu. Już bowiem w Księdze Ezechiela pojawia się obraz owiec pozbawionych pasterza, za pomocą którego prorok opisuje cierpienie ludu Bożego spowodowane deprawacją jego religijnych elit (Ez 34). Ezechiel zapowiada, że Bóg przybędzie, aby dokonać sądu nad swoją owczarnią i dać jej nowego pasterza: „I ustanowię nad nimi jednego pasterza, który je będzie pasł, mego sługę, Dawida. On je będzie pasł, on będzie ich pasterzem” (34,23). Tym nowym pasterzem jest Jezus, na którym wypełniają się słowa Ezechiela i innych proroków.

Reakcja Jezusa na widok rozproszonych i pozbawionych duchowego przywództwa Żydów przyjmuje dwie formy. Najpierw Pan mówi do uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (9,37-38). Tłumy wokół Jezusa charakteryzował wielki entuzjazm wobec Jego osoby (por. 7,28; 9,33). Brakowało natomiast tych, którzy do Niego by prowadzili. Skoro wielu religijnych liderów jest Mu przeciwnych, Pan zachęca, aby modlić się o nowych przywódców. Następnie przywołuje do siebie dwunastu spośród swoich uczniów. Liczba „dwanaście” jest odwołaniem do dwunastu pokoleń Izraela oraz dwunastu przywódców plemiennych, którzy pomagali Mojżeszowi w kierowaniu Izraelem na pustyni (por. Lb 1,1-16). Jezus sygnalizuje, że Jego panowanie opierać się będzie o Nowy Izrael, prowadzony przez Dwunastu, którym przekazał udział w misji przepowiadania królestwa niebieskiego (10,7) oraz leczenia wszelkich chorób i wypędzanie duchów nieczystych (10,1.8).

Apostołowie Szymon, Andrzej, Jakub i Jan pojawili się już wcześniej jako pierwsi czterej uczniowie powołani przez Jezusa (por. 4,18-22). Szymon wymieniony jest na początku listy apostołów ze względu na jego zadanie bycia pierwszym pośród braci. Gdy pod Cezareą Filipową wyznał, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga żywego, Pan powiedział do niego: „Ty jesteś Piotr, czyli Opoka i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą” (16,18). Z pozostałych sześciu apostołów, wcześniej pojawia się tylko Mateusz, jako celnik powołany przez Jezusa w Kafarnaum (por. 9,9). Inni – Filip, Bartłomiej, Tomasz, Jakub, syn Alfeusza oraz Szymon Gorliwy – u Mateusza z imienia wymienieni są tylko tutaj. Judasz Iskariota pojawi się u jeszcze w opowiadaniu pasyjnym; wymieniony zostaje jako ostatni, gdyż to on zdradził Pana (por. 26,15-16.25.47-48; 27,3-10).

Początkowo Jezus powierza Dwunastu troskę o naród żydowski: „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela” (10,5-6). Nie jest to bynajmniej zachęta do chrześcijańskiego ekskluzywizmu. W ten sposób wyrażona zostaje wierność Boga wobec Izraela, narodu pierwszego wybrania. Po zmartwychwstaniu Jezusa zakres misji apostołów zostanie rozszerzony o wszystkie inne narody. W ostatniej scenie Ewangelii Pan mówi do apostołów: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata»” (28,19-20).

Czy modlę się o nowe powołania do kapłaństwa? Czy znam nauczanie obecnego papieża? Jak wyraża się moja troska o dzieło ewangelizacji?