Weekend ze Słowem Bożym – Bojaźń Boża

Napisano 15 Maj 202315 Maj 2023 Autor: ks. RafałW Rekolekcje biblijne

Serdecznie zapraszamy na rekolekcje z cyklu „Weekend ze Słowem Bożym”, które odbędą się w dniach 2-4 czerwca 2023 r. w Domu Rekolekcyjnym w Siedlanowie k. Radzynia Podlaskiego. Tym razem ćwiczenia duchowe poświęcone będą biblijnemu tematowi bojaźni Bożej.

W programie przewidziano konferencje biblijne, wprowadzenie w modlitwę Słowem Bożym, liturgię pokutną ze spowiedzią indywidualną oraz adorację Najświętszego Sakramentu i Eucharystię.

Rekolekcjom będzie przewodniczył ks. Rafał Pietruczuk, wykładowca Pisma Świętego w siedleckim seminarium oraz moderator Dzieła Biblijnego Diecezji Siedleckiej.

Koszt uczestnictwa wynosi 200 zł. Prosimy o zabranie ze sobą Biblii, różańca i przyborów do pisania.

Chęć udziału w Weekendzie można zgłaszać do 1 czerwca:

• dzwoniąc na numer 502 908 476,

• wysyłając emaila na adres dzielo.siedlce@gmail.com.

Plan rekolekcji

Piątek, 2 czerwca

17:30 – Zjazd, przydzielenie pokoi

18:30 – Eucharystia

19:15 – Kolacja

19:45 – Konferencja I

20:30 – Adoracja Najświętszego Sakramentu, Apel Jasnogórski

Sobota, 3 czerwca

8:00 – Jutrznia

8:30 – Śniadanie

9:15 – Konferencja II

10:00 – Indywidualne spotkanie ze Słowem

11:15 – Konferencja III

12:00 – Indywidualne spotkanie ze Słowem

13:00 – Obiad

15:00 – Liturgia pokutna ze spowiedzią indywidualną

17:00 – Eucharystia

18:00 – Kolacja

18:45 – Konferencja IV

19:30 – Indywidualne spotkanie ze Słowem

20:15 – Adoracja Najświętszego Sakramentu, Apel Jasnogórski

Niedziela, 4 czerwca

8:00 – Jutrznia

8:30 – Śniadanie

9:15 – Konferencja V

10:00 – Indywidualne spotkanie ze Słowem

11:15 – Eucharystia

12:15 – Dzielenie się Słowem

13:00 – Obiad

Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będa zachowywać (J 15,18-21)

Napisano 13 Maj 2023 Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Sobota V Tygodnia Wielkanocy

J 15,18-21

¹⁸ Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie wpierw znienawidził. ¹⁹ Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi. ²⁰ Pamiętajcie o słowie, które do was powiedziałem: „Sługa nie jest większy od swego pana”. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać. ²¹ Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał.

Przygotowanie

Przemawiając w trakcie Ostatniej Wieczerzy, Jezus przygotowuje uczniów na trudy głoszenia Ewangelii. Posyłając ich do świata, nie ukrywa, że podobnie jak to było z Nim samym, także ich świadectwo będzie spotykać się z odrzuceniem, a nawet nienawiścią. Duchu Święty pomóż mi otworzyć się na dzisiejsze Słowo.

Punkty do medytacji

Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie wpierw znienawidził (w. 18)Grecki termin ho kosmos, w pierwszym rzędzie oznaczający całą stworzoną rzeczywistość, w Czwartej Ewangelii zyskuje znaczenie teologiczne, opisując ludzi będących w stanie buntu przeciwko Bogu. W trakcie rozmowy z Nikodemem Jezus stwierdził, że Jego ziemska misja nie ma na celu potępienia przeciwników Boga, lecz ich zbawienie: „Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony” (J 3,17). Mimo że w każdym Jego słowie i geście dostrzec można miłość Boga do człowieka, od samego początku publicznej działalności Jezus spotykał się z krytyką i odrzuceniem, które ostatecznie doprowadzą do Jego śmierci na krzyżu. Niechęć, wręcz nienawiść świata wobec Pana, dotykać będzie również Jego uczniów, którzy po Jego powrocie do Ojca w mocy Ducha Świętego będą głosić Dobrą Nowinę o zbawieniu. Czy jestem świadomy, że ja również, będąc uczniem Jezusa, jestem wezwany do uczestnictwa w dziele ewangelizacji? Czy doświadczyłem w swoim życiu krytyki lub odrzucenia ze względu na moje chrześcijańskie świadectwo?
Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi (w. 19) Bezpośrednim powodem nienawiści świata wobec uczniów będzie ich szczególny status i styl życia. Każdy z nich został wybrany przez Jezusa. Odpowiadając na ten wybór, uczniowie odrzucą obecną w świecie logikę buntu wobec Boga i całkowicie otworzą się na naukę i łaskę Pana. Żyjąc pośród innych ludzi, będą trwać w Jego miłości, a więc także w miłości Ojca. Można powiedzieć, że do pewnego stopnia wrogość świata będzie probierzem autentyczności ich wiary. Jezus poprzez swoje słowo i sakramentalną obecność chce uwolnić mnie od światowego myślenia i działania. Czy Mu na to pozwalam? Czy naśladując Go w postawie życzliwości i otwartości wobec drugiego człowieka, odrzucam pokusę kompromisów ze złem?
Pamiętajcie o słowie, które do was powiedziałem: „Sługa nie jest większy od swego pana”. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać (w. 20) Słowa „sługa nie jest większy od swego Pana” Jezus wypowiedział po raz pierwszy w kontekście obmycia nóg uczniom na początku Ostatniej Wieczerzy (por. 13,16). Miały one wtedy dodatkowo zachęcić ich do naśladowania Go w pokornej i samoofiarującej się miłości. Teraz natomiast Jezus powtarza to zdanie, by przestrzec uczniów, że ich uczestnictwo w Jego misji będzie wiązać się z prześladowaniem. Jest to jednak tylko część ich przyszłego doświadczenia misyjnego. Będą bowiem i takie osoby za świata, które przyjmą słowo ich świadectwa. W prologu Jan Ewangelista napisał o Jezusie, odwiecznym Słowie: „Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (1,11-12). Przyszła działalność Kościoła, niosącego dar zbawiania w Chrystusie kolejnym pokoleniom, naznaczona zostanie zarówno goryczą odrzucenia, jak i radością z nawracania się kolejnych osób. Czy potrafię cieszyć się z wiary moich braci? Jak reaguję na osoby przejawiające wrogość wobec Kościoła i wiary? Czy polecam je Bogu w modlitwie?
Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał (w. 21) Jako posłani przez Jezusa, uczniowie będą występować w Jego imieniu. W Ewangeliach synoptycznych najbliżsi uczniowie Pana określani są tytułem apostoł: „Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami” (Łk 6,13). Czasownik apostello oraz rzeczownik apostolos w swoim podstawowym znaczeniu opisują osoby wypełniające misję w imieniu posyłającego, uosabiając niejako jego obecność. U Jana, ukazując się uczniom w dniu zmartwychwstania, Jezus powie: „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20,21). Pan do końca wypełni misję, którą zlecił Mu Ojciec. W imieniu Ojca zbawi całą ludzkość od przekleństwa grzechu. Uczniowie w imieniu Jezusa będą dysponować tym darem: „Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»” (20,22-23). Czy w moim codziennym życiu widoczna jest prawda o Ojcu i Synu? Jakie uczucia i myśli pojawiają się we mnie, gdy uświadamiam sobie, że moje głoszenie Dobrej Nowiny światu nie jest moją prywatną inicjatywą, lecz dokonuje się w imię Jezusa?

W ciągu dnia

Będę powtarzał słowa: „Panie Jezu, posyłaj mi Ducha Świętego, by pomógł mi odkryć, jak świadczyć o Tobie wobec świata”.

Wy jesteście przyjaciółmi moimi (J 15,12-17)

Napisano 12 Maj 2023 Autor: ks. RafałW Formacja biblijna1 komentarz

Piatek V Tygodnia Wielkanocy

J 15,12-17

¹² To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. ¹³ Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. ¹⁴ Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. ¹⁵ Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. ¹⁶ Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby Ojciec dał wam [wszystko], o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. ¹⁷ To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.

Przygotowanie

Kościół daje nam dzisiaj fragment Janowego opowiadania o Ostatniej Wieczerzy, w którym Jezus wzywa uczniów do wzajemnej miłości. Jako wzór podaje ofiarną miłość, jaką On sam ich, swoich przyjaciół, umiłował. Wyobrażę sobie siebie pośród apostołów słuchających słów Jezusa. Poproszę Ducha Świętego o pomoc, bym uważnie rozważył każde słowo wychodzące z ust mojego Przyjaciela.

Punkty do medytacji

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (ww. 12-13) W podobny sposób Jezus wypowiedział się wcześniej, w początkowych wersetach tzw. mowy pożegnalnej: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie” (J 13,34). Przykazanie miłości bliźniego pojawiło już w Starym Testamencie, gdzie Bóg wezwał Izraela: „będziesz miłował bliźniego jak siebie samego” (Kpł 19,18). Słowa te zostały przywołane przez Jezusa, gdy przy innej okazji został zapytany o najważniejsze przykazanie. Powiedział wtedy, że wraz z przykazaniem miłości Boga (por. Pwt 6,4-5) stanowi ono fundament, na którym opierają się Prawo i Prorocy (por. Mt 22,34-40; Mk 12,28-34; Łk 10,25-29). Natomiast w Kazaniu na Górze (Mt 5-7) Pan rozszerzył zakres miłości bliźniego również na nieprzyjaciół: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (5,43). Teraz, wezwawszy uczniów, by trwali w Jego miłości, zachowując Jego przykazania (por. J 15,10), Jezus przekazuje im swoje przykazanie wzajemnej miłości. Nowość polega na tym, że miarą wypełnienia tego nakazu staje się On sam: „jak ja was umiłowałem”. Słowa ta padają w perspektywie zbliżającej się Męki, która najpełniej wyrazi miłość Pana do Ojca i do uczniów. Jest to miłość bezwarunkowa i ofiarna, nie mająca granic i nieodwołalna. Jak na co dzień wygląda moja miłość do bliźnich? Co w niej jest dla mnie najtrudniejsze?
Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego (ww. 14-15) W starożytności bycie czyimś uczniem oznaczało nie tylko prawo do słuchania nauki głoszonej przez nauczyciela, lecz również obowiązek służenia mu w codziennych sprawach. Jezus łączy w sobie boską i ludzka naturę, dlatego w relacji do swoich uczniów jest nie tylko nauczycielem w najpełniejszym tego słowa znaczeniu, lecz również Panem (por. 13,14). W greckim tłumaczeniu ksiąg ST termin ho kyrios („Pan”) oddaje znaczenie hebrajskiego wyrażenia Adonaj (dosł. „mój Pan”), który stosowany jest wyłącznie w odniesieniu do Boga. Jako najwyższy Nauczyciel i Bóg Jezus ma wszelkie prawo, by mu służono. A jednak na początku Ostatniej Wieczerzy sam staje się sługą uczniów, obmywając im nogi (por. 13,2-11), a teraz nazywa ich swoim przyjaciółmi (gr. philos). Wszystko to doskonale harmonizuje z nauką otrzymaną przez uczniów, gdyż jej centralnym punktem jest tajemnica Bożego serca, wierna miłość i zbawczy zamiar wobec człowieka. Czy patrzę na Jezusa jak na najlepszego przyjaciela? Czy wykorzystuję każdą okazję, by sprawić Mu radość? Z czego chciałbym dzisiaj Mu się zwierzyć?
Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby Ojciec dał wam [wszystko], o cokolwiek Go poprosicie w imię moje (w. 16) Bycie uczniem/przyjacielem Jezusa swoje źródło ma w wybraniu, jakiego człowiek dostępuje. Inicjatywa jest po stronie Boga. Wcześniej Pan powiedział: „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli Go nie pociągnie Ojciec” (J 6,44). Ojciec w sobie wiadomy sposób przygotowuje serce człowieka na przyjęcie wybrania ze strony Syna: „Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę” (6,37; por. 17,5-9). Przyjęta przez człowieka łaska wiary niesie ze sobą zadanie przynoszenia owoców, pośród których jest wzajemna miłość. Dzięki darowi komunii z Jezusem uczniowie są w stanie podejmować działa miłości (por. 15,4-5). Jezus mnie wybrał, ufa mi i liczy, że moje życie będzie przynosiło trwałe owoce miłości. Czy wierzę, że mam wartość w Jego oczach? Czy czuję się Mu potrzebny?

W ciągu dnia

Będę powracał dzisiaj do cichej modlitwy prośby: „Jezu, mój Przyjacielu, zapraszam Cię do mojego serca, naucz mnie miłości, pomóż mi wychodzić poza strefę komfortu i dawać moje życie innym”.

Trwajcie w miłości mojej! (J 15,9-11)

Napisano 11 Maj 202312 Maj 2023 Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Czwartek V Tygodnia Wielkanocy

J 15,9-11

⁹ Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej! ¹⁰ Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. ¹¹ To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

Przygotowanie

Ukazawszy tajemnicę swej osoby za pomocą obrazu winnego krzewu (por. J 15,1-8), Jezus wzywa uczniów, by trwali w Jego miłości, jak On trwa w miłości Ojca. Doświadczenie miłości, która swój początek ma w sercu samego Boga, pozwoli im zachować radość i stawić czoła wszelkim czekającym ich trudnościom. W ciszy i skupieniu wsłucham się w dzisiejsze słowo Pana.

Punkty do medytacji

Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej! (w. 9) Tajemnica miłości między Ojcem i Synem wyraża się w całkowitym darze z siebie. Ojciec cały jest dla Syna, a Syn cały dla Ojca. Miłość ta ma charakter wieczny, nie ma początku ani końca. Ponieważ jest miłością doskonałą, nie ogranicza się jedynie do rzeczywistości niebieskiej, lecz rozlewa się na całe stworzenie. Przyjmuje różne postaci w historii zbawienia, a w pełni objawia się światu w misterium paschalnym, gdy Syn z miłości do Ojca i do człowieka, daje siebie całego, stając się ofiarą przebłagalną za ludzkie grzechy. Wobec takiej miłości nie można przejść obojętnie. Ona wręcz woła, by człowiek na nią się otworzył. Jezus wzywa uczniów, by trwali w Jego miłości, czyli by rozpoznali, jak wielkim darem sam stał się dla nich i by podjęli próbę przyjęcia tego daru. Jezus mnie kocha, dzisiaj, właśnie w tej chwili. Nawet w najmniejszym stopniu na to nie zasłużyłem, lecz On mnie kocha, daje mi całego siebie, za mnie umiera na krzyżu. Jakie uczucia i myśli rodzą się we mnie, gdy to sobie uświadamiam?
Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości (w. 10) Miłość Jezusa nie ma sobie nic z pustej deklaracji. W każdym Jego geście, słowie i czynie wyraża się bycie dla Ojca i dla człowieka. W Ewangelii Mateusza Pan powie: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem słodkie jest moje jarzmo, a moje brzemię lekkie” (Mt 11,29-30). Jezus wzywa utrudzonego życiem i własną słabością człowieka, by wziął na siebie jarzmo i brzemię Jego słowa. On sam w pierwszej kolejności przyjął na siebie ciężar pełnienia woli Ojca. Odrzucenie przez Żydów, rozproszenie uczniów, urągający wszelkim zasadom sprawiedliwości sąd zwieńczony wyrokiem śmierci, biczowanie, cierniem koronowanie, dźwiganie krzyża, kilkugodzinna agonia na Golgocie, wreszcie śmierć – cały ten ciężar kosztował Go wiele. Udźwignął go jednak, gdyż tak bardzo był przekonany o miłości Ojca i tak bardzo sam kochał. Podobnie ma być z Jego uczniami. Wypełnianie Jego nauki, nie jest łatwe, nierzadko wymaga rezygnacji z dotychczasowych planów, przewartościowania życia, zerwania z grzesznymi przywiązaniami. Miłować nieprzyjaciół? Nadstawić drugi policzek? Zawierzyć Bożej opatrzności i stać się podobnym do lilii polnych? Być sługą wszystkich? Wszystkie te „jarzma” stają się słodkie, gdy uświadamiam sobie, co było najpierw – miłość objawiona na Krzyżu. Co ze słów Jezusa odkładałem na później? Na jakim Jego słowie zatrzymuje się moje stawanie Jego uczniem?
To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna (w. 11) Serce Jezusa jest wypełnione radością, której nic nie jest w stanie jej zakłócić. On ma świadomość, jak wielkie cierpienie Go czeka, a mimo to raduje się, gdyż w ten sposób będzie mógł otoczyć chwałą Ojca. Wie jednak także, że najbliższe godziny stanowić będą dla uczniów prawdziwy czas próby. Wzywając ich do tego, by w trwali Jego miłości, a tym samym trwali w miłości Ojca, Pan chce ich przygotować na swoja mękę oraz wszystkie inne czekające ich trudne doświadczania. Jego niezakłócona radość może stać się także ich udziałem, jeśli tylko przyjmą do serca ostatnie wskazówki. Jedna z nich mówi, że fundamentem autentycznej i trwałej radości jest przekonanie o miłości Ojca. Czy mam dzisiaj w sobie radość Jezusa? Czy w chwilach trudnych doświadczeń pamiętam, KTO mnie kocha?

W ciągu dnia

Będę powtarzał słowa: „Panie Jezu, oto moje serce, napełniaj je swoją miłością”.

Jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was (J 15,1-8)

Napisano 9 Maj 2023 Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Środa V Tygodnia Wielkanocy

J 15,1-8

¹ Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który go uprawia. ² Każdą latorośl, która nie przynosi we Mnie owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. ³ Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. ⁴ Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – jeśli nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. ⁵ Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. ⁶ Ten, kto nie trwa we Mnie, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. Potem ją zbierają i wrzucają w ogień, i płonie. ⁷ Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, to proście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. ⁸ Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami.

Przygotowanie

W dzisiejszym fragmencie Janowego opowiadania o Ostatniej Wieczerzy Jezus, posługując się biblijnym obrazem winnego krzewu, uwrażliwia uczniów na konieczność bycia z Nim w jedności, przede wszystkim poprzez wsłuchiwanie się w Jego słowo. Tylko bowiem w ten sposób możliwe jest nawrócenie i przynoszenie owoców, które będą na chwałę Ojca. Poddam się prowadzeniu Ducha Świętego, niech On poprowadzi mnie na głębiny Słowa.

Punkty do medytacji

Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który [go] uprawia. (w. 1) Już w Starym Testamencie obraz winnego krzewu/winnicy oddaje relację między Bogiem i Izraelem. Na przykład w Księdze Izajasza czytamy: „Otóż winnicą Pana Zastępówjest dom Izraela, a ludzie z Judy szczepem Jego wybranym. Oczekiwał On tam sprawiedliwości, a oto rozlew krwi, i prawowierności, a oto krzyk grozy” (Iz 5,7; por. Ps 80,9). Mimo że Boski Ogrodnik wielką troską otaczał swój lud, zapewniając mu wszystko, co jest potrzebne do funkcjonowania, Izraelici nie przynosili spodziewanych owoców. Zamiast sprawiedliwości, czyli postępowania według przykazań Boga Jedynego, często szukali szczęścia u obcych bożków. Ze względu na swoje człowieczeństwo również Jezus przynależy do narodu izraelskiego. On jako jedyny ma prawo nazywać siebie „prawdziwym krzewem winnym” (gr. he ampleos he alethine), gdyż bez końca jest oddany i posłuszny Ojcu. W Nim do końca realizuje się powołanie Izraela do bycia szczególną Bożą własnością pośród innych narodów (por. Wj 19,5). Czy pamiętam, że moje życie jest darem, który otrzymałem od miłującego Ojca? W jaki sposób korzystam z tego daru? Czy próbuję naśladować Jezusa w Jego posłuszeństwo Ojcu?
Każdą latorośl, która nie przynosi we Mnie owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy (w. 2) Zamiarem Ojca, jako uprawiającego winnicę, jest doprowadzenie do tego, by krzew winny przynosił owoce. Chodzi o konkretne przejawy miłości bliźniego, co zostanie zaakcentowane w dalszej części Jezusowej wypowiedzi (por. J 15,16-17). Kto nie przynosi owych owoców, zostaje odcięty od krzewu. Kto zaś je przynosi, zostaje przez Ojca oczyszczony, by jego miłość do bliźniego była jeszcze większa. Oczyszczanie krzewów winnych polega na odcinaniu w odpowiednim czasie zbędnych pędów, by odpowiednio przekierować soki wewnątrz rośliny. Zatem oczyszczanie przez Ojca polega na usuwaniu z życia uczniów tego, co nie pozwala im żyć autentyczną miłością, co niepotrzebnie koncertuje ich uwagę. Czy mam świadomość, że bycie uczniem Jezusa zakłada stałą troskę o duchowy rozwój? Co dzisiaj jeszcze nie pozwala mi kochać innych?
Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was (w. 3) Pierwszym narzędziem służącym oczyszczaniu uczniów jest słowo, jakie Ojciec do nich kieruje przez swojego Syna. Dzięki słowu uczniowie mogą poznać zarówno prawdę o miłości Ojca, jak i o sobie samych. Objawienie jest procesem, który był nieodłącznym elementem biblijnej historii zbawienia. Jako proces osiągnęło ono swój moment szczytowy w nauczaniu Jezusa. Słowo Boże inspiruje duchowy rozwój, a także demaskuje błędne przekonania i wyobrażenia. Ojcowie Kościoła wprost nauczali, że Słowo ma moc egzorcyzmowania. Przyjmując Jezusową naukę, rozważając ją i żyjąc według niej, uczeń wchodzi na drogę wyprowadzającą go z pętli grzechu: „Jeżeli trwacie w nauce mojej, jesteście prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (8,31-32). Spojrzę na historię mojego życia pod kątem posłuszeństwa słowu Bożemu. Czy potrafię wskazać te momenty, w których szczególnie ono do mnie przemówiło, zainspirowało?
Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić (w. 5) Każdy człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga. Jest osobą obdarzoną rozumem i wolną wolą. Dzięki tym zdolnościom może podejmować działania lub od nich się powstrzymywać. W głębi każdego z nas istnieje pragnienie wyboru i działania. Mówiąc – „beze Mnie nic nie możecie uczynić” – Jezus tego nie neguje. Wie jednak, że po grzechu pierworodnym nasze osobowe zdolności zostały skażone. My sami również, wcześniej czy później zdajemy sobie sprawę z tego, że chcemy dobra, a czynimy zło, pragniemy kochać innych, a zamykamy się w bańce egoizmu. Dopiero trwanie w Jezusie, w Jego słowie i łasce, pozwala uruchomić w pełni potencjał czynienia dobra, który został w nas złożony w chwili stworzenia. Wielokrotnie w ostatnim czasie, rozważając Czwartą Ewangelię, słyszałem zachętę, by trwać w Chrystusie. Czy poszedłem za Nią, na przykład więcej czasu spędzając na adoracji lub w większym skupieniu uczestnicząc w Eucharystii?
Ten, kto nie trwa we Mnie, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. Potem ją zbierają i wrzucają w ogień, i płonie (w. 6) Winna latorośl, która nie przynosi owoców, nie jest na nic potrzebna. Wraz z innymi, podobnymi sobie, w odpowiednim momencie zostaje odcięta i spalona. Nie dbając o pogłębienie naszej jedności z Jezusem, ryzykujemy, że spotka nas los podobny. Czas naszego ziemskiego życia jest ograniczony. Nie jesteśmy w stanie zapanować nad jego upływem. Nie możemy powrócić do tych momentów, które już minęły. Dlatego ważna jest każda chwila spędzona z Panem, każde wsłuchanie się w Jego słowo i każdy moment doświadczenia Jego obecności w sakramentach. Co mogę zrobić, by przeżywać kolejne dni w jeszcze większej otwartości na łaskę i słowo Pana?
Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, to proście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni (w. 7) Już wcześniej w Wieczerniku Jezus powiedział do uczniów: „A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. O cokolwiek prosić Mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię” (14,13-14). Trwanie w Jezusie i zanurzenie w Jego słowie oznacza przyzwolenie, by również w życiu ucznia do końca spełniła się wola miłującego Ojca. Kto dobrze to rozumie, zawsze w pierwszej kolejności będzie prosił o wypełnienie się Jego zamiarów. Jest to droga modlitwy, którą szła Maryja Panna, mówiąc w scenie zwiastowania „niech mi się stanie według słowa Twego” (Łk 1,38). Takiej modlitwy Jezus wcześniej uczył apostołów: „niech Twoja wola się spełni” (Mt 6,10). W ten sposób sam będzie modlił się w Ogrójcu: „Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie. Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty niech się stanie” (Mk 14,36). Czy odkrywanie i wypełnianie Bożej woli jest moim priorytetem? O co najczęściej proszę w trakcie modlitwy?

W ciągu dnia

Pośród dzisiejszych obowiązków znajdę czas na cichą modlitwę, która będzie świadomym trwaniem w żywej obecności Jezusa.