XXXIII Niedziela Zwykła

Mk 13,24-32

²⁴ W owe dni, po tym ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. ²⁵ Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte. ²⁶ Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. ²⁷ Wtedy pośle On aniołów i zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba. ²⁸ A od figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. ²⁹ Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi. ³⁰ Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. ³¹ Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. ³² Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec.

Przygotowanie

• Liturgia Słowa przedostatniej niedzieli roku liturgicznego przytacza fragment tzw. mowy eschatologicznej, w której Jezus odnosi się do rzeczy ostatnich (gr. eschatos – „ostatni, ostateczny”). Za pełnym symboli językiem kryje się prawda dotycząca zarówno końca dotychczasowej epoki historii zbawienia, której ostatnim akordem będzie zburzenie Jerozolimy, jak i zapowiedź powtórnego przyjścia Chrystusa na końcu czasów. Z uwagą i otwartości na prowadzenie Ducha Świętego przyjmę dzisiejszy dar Słowa.

Punkty do medytacji

• W owe dni, po tym ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte (ww. 24-25). Zapowiadając dzień swego powtórnego przyjścia, Jezus opisuje dezintegrację całego kosmosu. W Starym Testamencie obrazy przedstawiające kosmiczne wstrząśnięcia służyły prorokom za symbol Bożego sądu nad jakimś upadły miastem lub imperium (np. Iz 13,9-13; Ez 32,7). Mające nastąpić zniszczenie świątyni jerozolimskiej będzie końcem epoki Starego Testamentu (Jerozolima wraz ze świątynią zostały zburzone przez Rzymian w 70 po Chr.). Dla Żydów, według których świątynia była miejscem centralnym, łączącym niebo z ziemią, będzie to kataklizm iście kosmiczny. W dalszej części Markowej narracji mowa będzie o mroku, który ogarnie całą ziemię w chwili śmierci krzyżowej Jezusa (por. Mk 15,33). Zarówno zburzenie świątyni, jak i śmierć a następnie powstanie z martwych Syna Bożego, sygnalizują przejście do nowej epoki w historii zbawienia. Dotychczasowa pełna łaskawości obecność Boga Jedynego pośród ludzi, wiązana ze świątynią jerozolimską, zostanie zastąpiona przez żywą obecność Syna Bożego, aktualizująca się wszędzie tam, gdzie wierni będą gromadzić się w Jego imię. Ostatnim horyzontem znaczeniowym opisywanego przez Jezusa kataklizmu jest koniec świata poprzedzający Jego powtórne przyjście (por. 2 P 3,10; Ap 21,1). Spojrzę na swoje życie z perspektywy historii zbawienia. Uświadomię sobie, jak wielce zostałem przez Boga obdarowany, otrzymując w Słowie, sakramentach i we wspólnocie Kościoła zbawczą obecność Chrystusa.
• Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą (w. 26). Tytuł „Syn Człowieczy” (gr. ho hios tou anthropu) zaczerpnięte zostało z jednej z wizji proroka Daniela, gdzie mowa jest o „jakby Synu Człowieczym” przybywającym na obłokach i otrzymującym do Boga wieczne panowanie i chwałę (por. Dn 7,13-14). Jezus już wcześniej odniósł do siebie ten tytuł, mówiąc o warunkach bycia Jego uczniem (por. Mk 8,38). Użyje go także w czasie swojego procesu przed Sanhedrynem (14,62). Ewangelista ponownie zestawia ze sobą wydarzenia odległe w czasie, wskazując na ich wewnętrzne powiązanie. Chwała Syna Człowieczego objawi się w chwili Jego śmierci na krzyżu, głoszona i przeżywana będzie przez kolejne pokolenia chrześcijan, jednak w pełnym swym blasku objawi się na końcu czasów, gdy zło zostanie pokonane raz na zawsze. Przypomnę sobie momenty, w których doświadczyłem chwały Chrystusa. Czy Jego mocy powierzyłem już wszystkie przestrzenie mojego życia?
•  Wtedy pośle On aniołów i zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba (w. 27). Podobnie jak to było z Izraelem w Starym Testamencie, tak będzie z Kościołem. W każdym pokoleniu będą wybrani, którzy mimo prześladowań ze strony świata oraz walki duchowej mającej miejsce w ich sercu, do końca zostaną wierni przyjętemu przymierzu. Będą oni gromadzeni w jedno, najpierw przez apostołów posłanych na krańce świata z zadaniem głoszenia Dobrej Nowiny (gr. angelos można przetłumaczyć jako „anioł”, ale także „posłaniec”), a później, przy końcu czasów, przez aniołów, którzy oddzielą ich od niesprawiedliwych i zgromadzą w królestwie Bożym (por. Mt 13,30.38-40). Czy moje serce jest dzisiaj wolne od ciężaru grzechu? Co najbardziej zamyka mnie na piękno Ewangelii? Porozmawiam o tym z Panem.
• A od figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi (ww. 28-29). Figowiec jest bardzo popularnym drzewem w Palestynie. Jako że inaczej niż wiele innych drzew na tym terenie, podlega on dorocznemu cyklowi wypuszczenia liści i owocowania, może służyć za sygnalizator zmieniających się pór roku. Zazwyczaj liście pojawiają się na nim w kwietniu, w okolicach Paschy, zapowiadając bliskość lata, czyli czas żniw. Jezus zachęca uczniów, by podobnie jak wielu z nich obserwuje cykl życiowy figowca, uważnie przyglądali się kolejnym wydarzeniom, by rozeznać, czy nie są one realizacją dopiero co wypowiedzianych przez Niego zapowiedzi. Czy próbuję patrzeć na moją codzienność w świetle wiary? Radość czy obawa, które z tych dwóch uczuć pojawia się w moim sercu, gdy pomyślę, że każdy dzień przybliża mnie do spotkania z Panem na końcu czasów?
• Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie (w. 30). Za pomocą uroczystego zwrotu „zaprawdę, zaprawdę powiadam wam” (gr. amen lego hymin) Jezus dokonuje ważnej zapowiedzi. Czterdzieści lat według żydowskiej rachuby liczenia czasu obejmowało życie jednego pokolenia. Rzeczywiście, zarówno tragiczne zburzenie świątyni jerozolimskiej, i w konsekwencji przejście do nowej epoki historii zbawienia dokonało się ramach czasowych wskazanych przez Pana. Moje życie jest przestrzenią wypełniania się Bożych obietnic. Czy jestem tego świadomy? Co jestem otwarty na wypełnianie się na mnie Bożego planu?  
• Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec (ww. 31-32). U Izajasza czytamy: „Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki” (Iz 40,8; por. 51,6). Słowo Jezusa jest słowem samego Boga, Jego nauka jest nauką Przedwiecznego, a dane przez Niego obietnice wypełnią się jak wszystkie dotychczasowe proroctwa przekazane przez proroków. W swoim człowieczeństwie On sam nie zna jeszcze czasu swojego powtórnego przyjścia, lecz to wszystko, co zostało Mu objawione przez Ojca, teraz przekazuje swoim uczniom. Kto przyjmuje Jego słowo i trwa w nim, przypomina męża wychwalanego w Psalmie 1, który mając upodobanie w Prawie Pańskim jest „jak drzewo zasadzone nad płynąca wodą, które wydaje owoc w swoim czasie, a liście jego nie więdną; co uczyni, pomyślnie wypada” (Ps 1,3). Na chwilę zatrzymam się nad darem Słowa Bożego. Jakie miejsce zajmuje ono w moim życiu? Czy ufam, że ma ono moc wypełnić się do końca?

Modlitwa w ciągu dnia

• „Panie Jezu, mój Zbawicielu, chcę słuchać Twego słowa, niech ono stwarza mnie na nowo i czyni Twoim obrazem”.