28 czerwca, XII Niedziela Zwykła A

Mt 10,37-42

³⁷ Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. ³⁸ Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. ³⁹ Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. ⁴⁰ Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. ⁴¹ Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma. ⁴² Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody».

W dzisiejszej liturgii słowa proklamowany jest końcowy fragment tzw. Mowy Apostolskiej (Mt 10,5-42), w którym Jezus podkreśla między innymi radykalizm, jaki powinien charakteryzować Jego uczniów. Pierwszym przejawem owego radykalizmu jest pielęgnowanie właściwej hierarchii relacji: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” (10,37). Nie chodzi tutaj o pogardę, czy wręcz nienawiść, lecz pozwolenie, by nasza relacja z Jezusem porządkowała wszystkie inne relacje, nawet z najbliższymi. Często przecież wkrada się w nie źle rozumiana miłość, która przyzwala na różnego rodzaju zło. Postawienie relacji z Jezusem na pierwszym miejscu daje gwarancję, że relacje łączące nas innymi ludźmi, w tym z członkami rodziny, zostaną oczyszczone z błędnych założeń i przekonań.

Konieczne jest także, by uczniowie Jezusa nieśli swój krzyż: „Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien” (10,38). Mowa jest tutaj o krzyżu, który jest symbolem wszelkich wysiłków, poświęceń i cierpień łączących się z wypełnianiem Bożej woli w naszym życiu. Krzyż Jezusa nie jest przecież „wypadkiem przy pracy”, lecz konsekwencją Jego postawy, która wyrażała się w totalnej zgodzie, by do końca wypełniła się wola Ojca. Ostatecznie stał się on krzyżem chwalebnym, prowadzącym do chwały zmartwychwstania. Z tym wymaganiem organicznie łączy się pielęgnowanie w sobie wrażliwości na Boże prowadzenie, codzienne odkrywanie w świetle Bożego słowa planu, który ma dla nas Bóg.

Trzecim przejawem uczniowskiego radykalizmu jest gotowość tracenia własnego życia: „Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je” (10,39). Chociaż nie wszyscy uczniowie zostaną powołani do rzeczywistego męczeństwa, wszyscy są wezwani do codziennej rezygnacji z różnych rzeczy dla Jezusa. Niekoniecznie musza być to rzeczy z definicji złe. Chodzi jednak o dostrzeżenie, że istnieją w naszym życiu relacje, przedmioty czy aspiracje, które przeszkadzają nam w naszym kroczeniu za Panem i wypełnianiu naszego życiowego powołania.

Czy moja relacja do Jezusa jest punktem odniesienia dla innych moich relacji, zwłaszcza z najbliższymi? Co dzisiaj jest moim krzyżem? Z czego mogę zrezygnować, by bardziej naśladować Jezusa?