• 

Poniedziałek, 11 maja

J 14,21-26

²¹ Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie». ²² Rzekł do niego Juda, ale nie Iskariota: «Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?» ²³ W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. ²⁴ Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. ²⁵ To wam powiedziałem, przebywając wśród was. ²⁶ A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.

Kontynuujemy wielkanocną lekturę Janowego opisu Ostatniej Wieczerzy, w trakcie której Jezus przygotowuje uczniów na nadchodzące wydarzenia męki i zmartwychwstania. W kontekście zbliżającej się Paschy Pan daje także ważne wskazówki dotyczące chrześcijańskiego życia. Dzisiejsza Ewangelia rozpoczyna się od słów: „Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje” (J 14,21). W trochę innej formie stwierdzenie to pojawiło się już chwilę wcześniej: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (14,15a). Miłość uczniów do Jezusa wyraża się w wypełnianiu Jego przykazań. Można powiedzieć, że posłuszeństwo woli Ojca objawionej przez Syna jest stylem chrześcijańskiego życia. Posłuszeństwo Synowi prowadzi do jeszcze głębszej zażyłości z Ojcem: „Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego” (14,15b). Ponadto poprzez miłość i posłuszeństwo wobec Jezusa uczniowie są w stanie bardziej poznać Go jako uwielbionego i miłującego Zbawiciela: „również Ja będę go miłował i objawię mu siebie” (14,15c). To ostatnie zdanie wywołuje reakcję Judy: „Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?” (14,22). Jezus w pewnym momencie publicznej działalności zmienia swoją taktykę. Początkowo Jego nauczanie i czyny skierowane były do całego Izraela. Każdy, kto Go spotkał, mógł doświadczyć królestwa niebieskiego, które w Nim się przybliżyło (por. Mt 4,17). Nawet kuzyni Pana w pewnym momencie zachęcali Go, by swoją działanie w większym stopniu adresował do uczniów (por. 7,3-5). Teraz jednak, w obliczu zbliżającej się Paschy, w centrum uwagi Pana są uczniowie. Jeśli chcą Go miłować, mają zachowywać Jego naukę. Po zmartwychwstaniu Ojciec i Syn zamieszkają w uczniach przez Ducha Świętego. Dzieki Niemu będą mogli uczestniczyć w komunii Trójcy (por. 14,17.20). Prorok Ezechiel zapowiadał, że nadejdzie czas, kiedy Bóg będzie zamieszkiwał w odkupionym ludzie: „Mieszkanie moje będzie pośród nich, i Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem” (Ez 37,27). Ta obietnica wypełni się w darze Ducha Świętego, poprzez którego Bóg zamieszka w sercach uczniów Jezusa. Owo zamieszkiwanie Boga uczyni z nich świątynię Nowego Przymierza (por. 1 Kor 3,16; 2 Kor 6,16). Dar Ducha Świętego nie będzie miał charakteru pasywnego. Będzie On dynamicznie uzdalniał serca uczniów do głębszego poznania Jezusowej nauki: „A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (14,26). Świadectwem spełnienia się tej obietnicy są losy Kościoła, począwszy od jego wczesnych momentów opisanych w Dziejach Apostolskich, gdzie uczniowie, napełnieni Duchem Świętym w Dniu Pięćdziesiątnicy, w Bożej mocy i mądrości żyją oraz głoszą Dobrą Nowinę całemu światu.

Czy jestem świadomy miłości Ojca i Syna do mnie? Czym dla mnie jest nauka Jezusa, kolejnym zbiorem doskonalszego prawa, czy okazją do doświadczenia Bożej obecności we mnie? Czy w moim życiu ucznia Jezusa pozwalam, by Duch Święty mnie inspirował i prowadził?