Tag: królestwo Boże

Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest (Łk 17,20-25)

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Wspomnienie św. Marcina z Tours, Biskupa

Łk 17,20-25

20 Zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: «Królestwo Boże nie przyjdzie w sposób dostrzegalny; 21 i nie powiedzą: „Oto tu jest” albo: „Tam”. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest». 22 Do uczniów zaś rzekł: «Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie. 23 Powiedzą wam: „Oto tam” lub: „Oto tu”. Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. 24 Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, jaśnieje od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego. 25 Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie.

Przygotowanie

  • Rozważamy dzisiaj fragment pierwszej z dwóch mów eschatologicznych, jakie wypowiada Jezus w Ewangelii Łukasza (por. 17,22-37; 21,5-36). Wypowiadając się na temat rzeczy ostatecznych, Pan przygotowuje swoich uczniów na bolesny czas rozłąki, działalność fałszywych proroków i prześladowanie ze strony świata. Wyobrażę sobie siebie pośród pierwszych uczniów Jezusa. Podobnie jak oni wsłucham się z uwagą w Jego słowa.

Punkty do medytacji

  • „Zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: «Królestwo Boże nie przyjdzie w sposób dostrzegalny; i nie powiedzą: Oto tu jest albo: Tam. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest»” (ww. 20-21). Ówcześni Żydzi wierzyli, że do Boga należy cała stworzona rzeczywistość. Jednocześnie jednak spodziewali się, że pewnego dnia panowanie Boga przyjmie formę królestwa na wzór ziemskich monarchii. Jedni uważali, że wydarzy się to w z góry wyznaczonym przez Boga czasie, inni natomiast wiązali nadejście królestwa z wcześniejszym nawróceniem się całego Izraela. Jest bardzo prawdopodobne, że faryzeusze dowiedzieli się, iż Jezus zachęcał swoich uczniów, by modląc się prosili Ojca niebieskiego: „niech przyjdzie Twoje królestwo!” (Łk 11,2). Odpowiadając na pytanie faryzeuszy, Pan wyjaśnia, że królestwo Boże już teraz jest obecne pośród nich. Nie opiera się ono bynajmniej na armii, administracji ani na innych atrybutach ziemskich monarchii, lecz na obecności Syna Bożego, który jest „królem” (por. 19,38). Czy uznaję Jezusa za króla, któremu chce poddać całe swoje życie? Czy próbuję na co dzień dostrzegać znaki Jego panowania?
  •  „Do uczniów zaś rzekł: «Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie” (w. 22). W kolejnym zdaniu Jezus przygotowuje uczniów na to, co ma się wydarzyć. Wprawdzie królestwo Boże należy łączyć z Jego przyjściem na świat, jednak swoją ostateczną formę osiągnie ono dopiero w przyszłości. Póki się to nie stanie, uczniowie będą musieli doświadczyć rozłąki z Panem, najpierw w chwili Jego męki, a następnie w momencie Jego powrotu do Ojca po zmartwychwstaniu. Oczekując na powtórne przyjście Jezusa na końcu czasów, wierzący będą musieli zmierzyć się z realiami dotkniętej grzechem rzeczywistości oraz ze złem, które będzie chciało ponownie przejąć ich serca. Wszystkie te trudne doświadczenia będą rodzić w ich sercach tęsknotę za Panem. Co dzisiaj jest moim największym cierpieniem? Z czym najbardziej sobie nie radzę? Opowiem o tym Chrystusowi.
  • „Powiedzą wam: Oto tam lub: Oto tu. Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, jaśnieje od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego” (ww. 23-24). W drugiej mowie eschatologicznej Jezus będzie przestrzegał uczniów: „Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: To ja jestem oraz: Nadszedł czas. Nie podążajcie za nimi!” (21,8). Pragnienie spotkania z powracającym w chwale Chrystusem, zwłaszcza w czasie wzmożonych prześladowań, będzie wykorzystywane przez fałszywych proroków. Historia chrześcijaństwa pokazuje, że praktycznie w każdym pokoleniu pojawiają się ci, którzy chcąc podporządkować sobie innych, w fałszywy sposób odczytują znaki lub przypisują sobie znajomość czasu powrotu Pana. Kto jest moim autorytetem w sprawach wiary? Czy zestawiam nauczanie „internetowych ewangelizatorów” z oficjalnym nauczaniem Kościoła? Czy pamiętam o tym, że mimo iż Jezus po swoim zmartwychwstaniu powrócił do Ojca, mogę spotkać Go na modlitwie, w Słowie, w sakramentach i we wspólnocie Kościoła?
  • „Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie” (w. 25). W ostatnim zdaniu dzisiejszej perykopy Jezus powraca do czekających Go niebawem wydarzeń. On, Król i Mesjasz Izraela, zostanie odrzucony przez to pokolenie (por. 9,22). W słowach tych usłyszeć można echo starotestamentalnych opowiadań o Mojżeszu, który również jako przedstawiciel Boga Jedynego, wielokrotnie spotykał się z krytyką i odrzuceniem ze strony ludu, który prowadził ku Ziemi Obiecanej. Moja droga do zjednoczenia z Jezusem również prowadzi przez momenty trudnych doświadczeń. Uświadomię sobie, że cokolwiek nie miałoby się jeszcze trudnego wydarzyć, moją nadzieją jest zmartwychwstały Chrystus powracający w chwale.

Modlitwa w ciągu dnia

  • „Przyjdź Panie Jezu!”.

Niedaleko jesteś od królestwa Bożego

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

XXXI Niedziela Zwykła

Mk 12,28-34

28 Podszedł także jeden z uczonych w Piśmie, który się im przysłuchiwał, gdy rozprawiali między sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział, zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» 29 Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. 30 Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. 31 Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych». 32 Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. 33 Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary». 34 Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Przygotowanie

  • Rozważamy dzisiaj wyjątkowy fragment Ewangelii Marka. Jezus zostaje zapytany przez pewnego uczonego w Piśmie o pierwsze ze wszystkich przykazań. Tym razem jednak nie jest to kolejna próba zdobycia dowodów przeciwko Rabbiemu z Nazaretu, lecz szczere poszukiwanie prawdy. Poszukujące serce człowieka spotyka mądrość wcielonego Słowa. W chwili ciszy przygotuję się na modlitwę dzisiejszą Ewangelią. Wzbudzę w sobie pragnienie dotknięcia przez zawartą w nim prawdę.

Punkty do medytacji

  • „Podszedł także jeden z uczonych w Piśmie, który się im przysłuchiwał, gdy rozprawiali między sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział, zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»” (w. 28). Uczony w Piśmie był świadkiem wcześniejszych rozmów Jezusa z faryzeuszami i zwolennikami Heroda (por. Mk 12,13-17) oraz saduceuszami (por. 12,18-27). Obydwie grupy przyszły do Niego, by pochwycić Go na słowie. Usiłowania te spełzły na niczym, gdyż Jezus bezbłędnie posłużył się zarówno zdrowym rozsądkiem jak i znajomością Pism. Uczony w Piśmie, widząc, że „dobrze im odpowiedział”, zadaje Mu pytanie, za którym kryje się szczere poznanie prawdy. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach możemy zaobserwować przedziwną niezdolność ludzi do dialogu. Być może sami również wolimy zza barykady atakować ludzi inaczej niż my myślących, nie podejmując w ogóle próby rozmowy. Jezus wchodzący w dialog także ze swoimi przeciwnikami pokazuje nam, że przedstawienie swoich racji i próba wysłuchania „przeciwnika” jest skuteczną metodą dotarcia z prawdą do drugiego człowieka. Czy wiem, w co wierzę? Czy potrafię moją wiarę logicznie wytłumaczyć innym? Czy proszę Ducha Świętego, by prowadził mnie w jej spokojnym przedstawianiu?
  • „Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą” (ww. 29-30). Pytanie o najważniejsze przykazanie jest jak najbardziej uzasadnione. Według późniejszej tradycji rabinicznej w Prawie Mojżeszowym znajduje się aż 613 przykazań. Wskazanie najważniejszego z nich nie tylko pozwala ukierunkować wysiłek człowieka wierzącego na wypełnienie najbardziej zasadniczego zobowiązanie wobec Boga, lecz również może pomóc we właściwym zrozumieniu pozostałych przykazań. Odpowiadając na pytanie uczonego w Piśmie, Jezus cytuje fragment Księgi Powtórzonego Prawa (por. Pwt 6,4-5). To właśnie miłości Boga jest najważniejsza! Miłość wyrażona w każdym wymiarze naszego istnienia, obejmująca nas całych. Miłość, czyli coś więcej niż niewolnicze poddanie czy lęk przed karą wieczną. Przyjrzę się mojej relacji do Boga. Ile jest w niej miłości, a ile lęku? Czy odkryłem już, że Bóg pierwszy mnie umiłował?
  •  „Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych” (w. 31). Z najważniejszym przykazaniem, jakim jest miłość Boga, Jezus łączu drugie – miłość bliźniego (por. Kpł 19,18). Obydwa przykazania stanowią esencję całego Prawa. Nie bez powodu tradycyjnie przedstawiamy tablice Dekalogu (pierwszych przykazań, jakie Izrael otrzymał do Boga na pustyni; por. Wj 20,2-17; Pwt 5,6-21) w ten sposób, że na jednej tablicy umieszczamy pierwsze trzy przykazania, czyli zobowiązania wobec Boga, a na drugiej pozostałe siedem, czyli zobowiązania wobec bliźniego. Jezus podkreśla, że dwóch przykazań miłości – Boga i bliźniego – nie da się od siebie oddzielić.  Ponadto całą resztę Prawa należy traktować jako rozwinięcie owych dwóch. W jaki sposób wyraża się moja miłość do bliźnich? Czy mam świadomość, że jej brak sprawia, że moje deklaracje miłości Boga stają się bez pokrycia? Czy w czasie modlitwy wracam do rozważania krzyża Chrystusa, by poznać miłość, którą zostałem obdarzony i do której zostałem powołany?
  • „Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać” (w. 34). Uczony w Piśmie dostrzegł mądrość zawartą w wypowiedzi Jezusa (ww. 33-34). Dlatego Pan chwali jego przenikliwość i stwierdza, że jest on niedaleko od królestwa Bożego. Już na samym początku swojego opisu publicznej działalności Jezusa ewangelista przytacza Jego słowa: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (1,15). Przykład uczonego w Piśmie pokazuje nam, że poszukiwanie sensu objawienia Bożego zawartego w świętych pismach poprzez pryzmat osoby i nauczania Jezusa jest pewnym sposobem prowadzącym do otwarcia się na obecność i panowanie Boga. Warto jednak w tym kontekście zwrócić uwagę, iż Jezus nie mówi „wszedłeś do królestwa Bożego”, lecz „niedaleko jesteś”. Potrzebny jest bowiem jeszcze jeden krok. Otwarcie na mądrość Słowa przygotowuje nas na przyjęcie łaski, czyli życie sakramentalne. Tę dynamikę widzimy chociażby w trakcie każdej Mszy św., kiedy to zanim nastąpi Liturgia Eucharystyczna, Kościół podaje nam skarbiec Bożego objawienia. Czy opieram moje życie wiary na trzech filarach – słowie Bożym, liturgii i wspólnocie Kościoła?   

Modlitwa w ciągu dnia

  • „Panie Jezu, dziękuję ci za miłość, którą objawiłeś z wysokości krzyża”.

Z czym porównać królestwo Boże?

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Wtorek XXX Tygodnia Zwykłego

Łk 13,18-21

18 Mówił więc: «Do czego podobne jest królestwo Boże i z czym mam je porównać? 19 Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał w swoim ogrodzie. Wyrosło i stało się wielkim drzewem, tak że ptaki podniebne zagnieździły się na jego gałęziach». 20 I mówił dalej: «Z czym mam porównać królestwo Boże? 21 Podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło».

Przygotowanie

  • Uzdrowienie w szabat kobiety, która od osiemnastu lat cierpiała na przypadłość nie pozwalającą jej wyprostować się (por. Łk 13-10-17), spotkało się z krytyką przełożonego synagogi. Odpowiadając na zarzuty, Jezus wskazał na fundamentalny sens szabatu, jakim jest celebracja Boga stworzyciela oraz życia, które powołuje On do istnienia. Po raz kolejny przeciwnicy Pana zostali zawstydzeni, zaś całą resztę zgromadzonych napełniła radość. W tym kontekście Jezus opowiada dwie przypowieści o królestwie Bożym. Stanę pośród słuchaczy Jezusa, otworzę swoje serce na prawdę objawioną w Jego słowach.

Punkty do medytacji

  • „Mówił więc: «Do czego podobne jest królestwo Boże i z czym mam je porównać?” (w. 18). Za chwilę Jezus opowie dwie przypowieści, za pomocą których ukaże naturę królestwa Bożego. Panowanie Boga wykracza poza ludzką ideę panowania, a w konsekwencji w wielu aspektach różni się od ziemskich królestw. Będąc tego świadomym, Jezus odwołuje się do obrazów zaczerpniętych z codziennego życia w ówczesnej Palestynie, by wskazać dwie ważne różnice. Czy na co dzień mam świadomość, że poprzez chrzest stałem się częścią królestwa Bożego? Jak ta świadomość rzutuje na moje wybory i postawy?
  • „Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał w swoim ogrodzie. Wyrosło i stało się wielkim drzewem, tak że ptaki podniebne zagnieździły się na jego gałęziach»” (w. 19). Gorczyca, o której mówi Jezus, to prawdopodobnie „gorczyca czarna” (łac. Brassica nigra), roślina również dzisiaj spotykana w Izraelu (np. w okolicach Jeziora Galilejskiego). Wyrasta nawet do 4 m wysokości, a jej oleiste nasiona lubiane są przez ptaki, zaś mieszkańcy tamtych terenów wytłaczają z nich olej o ostrym smaku, podobnym do świeżo startego chrzanu. Na starożytnym Bliskim Wschodzie ziarnko gorczycy ze względu na swoje małe rozmiary było synonimem maleńkości (podobnie jak w naszej kulturze ziarnko maku). Jezus przyrównuje królestwo Boże do ziarnka gorczycy, by pokazać, że panowanie Boga, mimo że początkowo jest wręcz niezauważalne, ostatecznie osiągnie imponujące rozmiary. Gdy popatrzymy na historię Kościoła, który jest ziemskim ucieleśnieniem królestwa Bożego, zobaczymy, że z garstki uczniów, wywodzących się z jednego narodu, stał się on ponadnarodową wspólnotą, która stanowi duchowe schronienie dla ludzi z całego świata. Podobnie jest w życiu pojedynczych osób, które decydują się przyjąć wiarę w Chrystusa. Początkowo kroczenie za Zbawicielem może nie przynosić spektakularnych owoców, lecz z czasem trwanie w łasce, Słowie i wspólnocie uczniów sprawia, że wierzący odkrywa w sobie coraz większe pokłady dobra, które z pewnością nie jest jedynie wynikiem Jego pracy nad sobą, lecz darem, który w Jego serce złożył sam Bóg. Co robię z ziarnem zbawienia otrzymanym na chrzcie świętym? Czy pozwalam, by mogło ono we mnie wzrastać? Czy nie tracę nadziei w chwili duchowych niepowodzeń i z ufnością konsekwentnie daję się prowadzić Chrystusowi?
  • „Podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło»” (w. 20). Zaczyn jest niewielką ilością surowego ciasta z poprzedniego wypieku, którą dodaje się do mąki, z której ma być wypieczony nowy chleb. Kobieta z Jezusowej przypowieści dodaje zaczyn do trzech miar mąki. Jedna „miara” jest odpowiednikiem ok. 15 l. Chodzi zatem o przynajmniej 45 l mąki. Ilość chleba w ten sposób powstałego byłaby wystarczająca, by nakarmić ponad 100 osób. Wielkości te nie są przypadkowe. Tym razem Pan chce pokazać, jaki wpływ na świat ma z pozoru niedostrzegalne królestwo Boże. Podobnie jak zaczyn przenika przygotowaną mąkę i sprawia, że staje się ona gotowa do wypieku, tak Jego uczniowie poprzez swoje życie z wiary sprawiają, że zmienia się również ich otoczenie. W innym miejscu uczniowie Pana zostają przyrównani do soli, której też nie potrzeba wiele, by spełniła swoją funkcję (por. Mt 5,13). Czy jestem „zaczynem” dla mojego otoczenia? Jakiego Chrystusa pokazuję moim życiem?

Modlitwa w ciągu dnia

  • „Panie Jezu, zmieniaj moje myślenie, niech coraz bardziej pasuje ono do objawionego przez Ciebie królestwa”.

Istotnie przyszło już do was królestwo Boże

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Czwartek III Tygodnia Wielkiego Postu

Łk 11,14-23

14 Raz wyrzucał złego ducha [z człowieka], który był niemy. A gdy zły duch wyszedł, niemy zaczął mówić i tłumy były zdumione. 15 Lecz niektórzy z nich rzekli: «Mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy». 16 Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba. 17 On jednak, znając ich myśli, rzekł do nich: «Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. 18 Jeśli więc i szatan z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. 19 Lecz jeśli Ja mocą Belzebuba wyrzucam złe duchy, to czyją mocą wyrzucają je wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. 20 A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. 21 Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. 22 Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, to zabierze całą broń jego, na której polegał, i rozda jego łupy. 23 Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, ten rozprasza.

Przygotowanie

  • Dzisiejsza Ewangelia przypomina mi, że Jezus przyszedł na świat, by uwolnić człowieka z szatańskiej niewoli i ustanowić w ludzkich sercach Boże królestwo. Wyciszę moje serce ze zbędnych emocji i hałasu, przygotuję się na spotkanie ze Słowem.

Punkty do medytacji

  • „Raz wyrzucał złego ducha [z człowieka], który był niemy. A gdy zły duch wyszedł, niemy zaczął mówić i tłumy były zdumione” (w. 14). Jezus ma moc dokonywania egzorcyzmów, uwalniania ludzi z mocy złych duchów. Razem z uzdrowieniami, które nie miały swego źródła w duchowym zniewoleniu człowieka, egzorcyzmy pokazują, że celem misji Syna Bożego jest ratowanie całego człowieka. Żadna ludzka bieda, bez znaczenia jakiego byłaby rodzaju, nie jest Mu obojętna. Gdy patrzę na mnie dzisiaj, co jest moim największym niepokojem? Co jest powodem mojego cierpienia? Czy wierzę, że Jezus ma moc uzdrowienia każdej dziedziny mojego życia?
  • „Lecz niektórzy z nich rzekli: «Mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy»” (w. 15). Imię „Belzebub” oznacza „Pan wyniosłego domu”. Pochodzi od imienia pogańskiego boga Baala („pan, władca”) i słowa zebul („wyniesiona siedziba”). W ST pogańscy bogowie uważani byli za demony (por. Pwt 32,17; Ps 96,5 LXX). Oskarżenie Jezusa, że posługuje się mocą złego ducha, jest wyrażonym wprost odrzuceniem boskiego charakteru Jego misji. Także dzisiaj są osoby, które przypisują Mu złe intencje, uważając na przykład, że Jego nauczanie ogranicza wolność człowieka i jego prawo do szczęścia. Będąc uczniem Jezusa muszę być gotowy na podobne oskarżenia.
  • „Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba” (w. 16). Przeciwnikom Jezusa nie wystarcza dopiero co dokonane uzdrowienie, chcą jeszcze zmusić Go do korzystania ze swej boskiej mocy na ich własne żądanie. Podobnie zachowywał się diabeł, kusząc Jezusa na pustyni (por. 4,2; w obydwu opowiadaniach pojawia się czasownik peiradzo – „kusić, wystawiać na próbę”). Czy prośby, które wyrażam w trakcie modlitwy, są przejawem otwierania mojego serca na Boga i poddania się Jego zbawczemu planowi, czy może próbą zmuszenia Go do działania na moje zawołanie?
  • „On jednak, znając ich myśli, rzekł do nich: «Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali” (w. 19). Zarzuty przeciwników Jezusa pokazują, że brak im zdrowego rozsądku (ww. 18-19). Wiara nie neguje rozumu i logicznego myślenia, lecz wręcz przeciwnie, idzie z nimi w parze. Nie może zatem opierać się wyłącznie na emocjach, pragnieniach czy szukaniu „religijnych wrażeń”. Nie bez powodu przygotowanie do przyjęcia sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego (chrzest, bierzmowanie, Eucharystia), oprócz kerygmatycznego głoszenia, zakłada również poznanie prawd katechizmowych. Czy znam główne prawdy mojej wiary? Czy sięgam po Katechizm Kościoła Katolickiego?
  • „A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże” (w. 20). Wyrażenie „palec Boży” przywołuje historię wyjścia z Egiptu, kiedy to czarownicy faraona, nie będąc w stanie powtórzyć znaków dokonywanych przez Mojżesza i Aarona, za pomocą tych dwóch słów określili moc działającą w plagach (por. Wj 8,15). Jezus, zanim nadejdzie moment Jego „wyjścia” (por. Łk 9,31), czyli przejścia przez śmierć do nowego, uwielbionego życia, wskazuje, że w Jego cudach działa moc Boża. Panowanie szatana jest w odwrocie, a nadszedł czas królestwa Bożego. Czy szukam w moim życiu znaków Jezusowej obecności? Czy mam świadomość, że będąc doświadczając mocy Jezusa, sam staje się wobec innych znakiem Bożego panowania?
  • „Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, to zabierze całą broń jego, na której polegał, i rozda jego łupy” (w. 22). Nie ulega wątpliwości, że w zderzeniu z szatanem człowiek jest na przegranej pozycji. Teraz jednak nadszedł Ktoś mocniejszy od nieprzyjaciela Boga i człowieka, Ktoś kto jest w stanie go pokonać i przywrócić Boży zamysł w całym stworzeniu. Co w moim życiu nazwałbym „łupem szatana”? Gdzie szczególnie potrzebuję zwycięstwa Chrystusa?

Modlitwa w ciągu dnia

  • Będę dzisiaj powtarzał w moim sercu słowa modlitwy: „Panie Jezu, Zwycięzco śmierci i szatana, oddaję Ci całego siebie, z wszystkimi moim niedoskonałościami i grzechami. Pomóż mi, proszę, dobrze przygotować się do wielkopostnej spowiedzi”.

Czas się wypełnił

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

I Niedziela Wielkiego Postu

Mk 1,12-15

12 Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię. 13 A przebywał na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez szatana, i był ze zwierzętami, aniołowie zaś Mu służyli. 14 Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: 15 «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»

Przeżywam dzisiaj pierwszą niedzielę Wielkiego Postu. W Ewangelii, którą za chwilę będę rozważać, Bóg pokaże mi sens i cel nawrócenia. W kilku słowach poproszę o łaskę skupienia i uwagi, bym w trakcie modlitwy Słowem był wyczulony na dźwięk Bożego głosu.

„Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię” (1,12). Chwilę wcześniej, w scenie chrztu w Jordanie, Marek przytacza wypowiedź Ojca niebieskiego, który nazywa Jezusa „Synem umiłowanym” (Mk 1,11). Mimo, iż jest równy Ojcu w bóstwie, ze względu na przyjęcie ludzkiej natury Pan daje się prowadzić Duchowi. Czy otwieram się na Ducha Świętego? Czy mam w sobie ufność, że idąc za Jego natchnieniem, trafiam w miejsca i sytuacje, które są dla mnie najlepsze, gdyż zaplanowane przez Ojca?

Duch wyprowadza Jezusa na pustynię, czyli pustkowie otaczające Morze Martwe. Właśnie w tym odosobnieniu będzie miało miejsce pierwsze zwycięskie starcie Pana z szatanem. Walka duchowa jest stałym elementem mojego chrześcijańskiego życia. Czy od niej nie uciekam? Czy nie zagłuszam mojego serca niepotrzebnymi hałasami, wrażeniami, relacjami?

Zwierzęta zamieszkujące pustynię nierzadko są drapieżne, gdyż tylko jako takie mają szansę przeżyć. Dopowiadając, iż Jezusowi na pustyni towarzyszyły zwierzęta, ewangelista podkreśla, iż obecność Pogromcy szatana, przywraca w świecie harmonię zamierzoną przez Stwórcę, a zakłóconą w wyniku ludzkiej grzeszności. W jakich momentach ujawnia się moja „drapieżność” wobec innych? Czy proszę Pana, by porządkował moje uczucia, myśli i pragnienia?

Jezus, dowiedziawszy się o uwięzieniu Jana Chrzciciela, opuszcza Pustynię Judzką i udaje się do Galilei, by jej mieszkańcom głosić Dobrą Nowinę. Pierwsi adresaci Jezusowej nauki raczej nie należeli do najgorliwszych Żydów. Odległość od Jerozolimy oraz pogańscy sąsiedzi sprawiały, że niezwykłe trafne były określenia proroków, którzy określali Galileę mianem „cienistej krainy śmierci” (por. Mt 4,16; Iz 9,1). Właśnie pośród galilejskiego mroku Pan rozpoczyna swoją publiczną działalność. Czy pozwalam Jezusowi wejść ze światłem zbawienia w najciemniejsze zakamarki mojego życia?

„Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże” (Mk 1,15). Marek używa tutaj greckiego słowa kairos, czyli nie mówi o zwykłym czasie, lecz o momencie zbawczego działania Boga. Ku Jezusowi prowadziła cała historia zbawienia. W Nim „przybliżyło się królestwo Boże”, czyli nadszedł moment ostatecznego przywrócenia zbuntowanej ludzkości Bogu. Na koniec dzisiejszej modlitwy poproszę Jezusa, bym dobrze przeżył „kairos” tegorocznego Wielkiego Postu.