Tag: burza na jeziorze

Czemu tak bojaźliwi jesteście? (Mk 4,35-41)

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Wspomnienie św. Tomasza z Akwinu, Prezbitera i Doktora Kościoła

Mk 4,35-41

35 Owego dnia, gdy zapadł wieczór, rzekł do nich: «Przeprawmy się na drugą stronę». 36 Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim. 37 A nagle zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała [wodą]. 38 On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?» 39 On, powstawszy, zgromił wicher i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!» Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. 40 Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże brak wam wiary!» 41 Oni zlękli się bardzo i mówili między sobą: «Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?»

Przygotowanie

  • Po ukazaniu tajemnicy królestwa Bożego za pomocą serii przypowieści (por. Mk 4,1-34) Jezus razem z uczniami udaje się na drugą stronę Jeziora Galilejskiego. W trakcie przeprawy natrafiają na burzę, która z jednej strony okaże się próbą wiary uczniów, a z drugiej okazją do objawienia boskiej władzy Nauczyciela. Wyciszę moje serce, by Słowo mogło wybrzmieć w nim z całą swoją mocą.

Punkty do medytacji

  • Owego dnia, gdy zapadł wieczór, rzekł do nich: «Przeprawmy się na drugą stronę». Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim (ww. 35-36) W odróżnieniu od okolic Kafarnaum, wschodni brzeg Jeziora Galilejskiego zamieszkiwany był głównie przez nie-Żydów. Po raz pierwszy zatem w Markowej Ewangelii Jezus udaje się na terytorium pogańskie (por. Mk 6,45; 7,31; 8,13). Tym samym Jego działalność zaczyna nabierać bardziej uniwersalnego wydźwięku. Jako żydowski Mesjasz w pierwszej kolejności skierował się ku potomkom Abrahama, co nie oznacza, że poganie będą wykluczeni z głoszonego przez Niego królestwa Bożego. Wyobrażę sobie Kościół jako wspólnotę uczniów Jezusa żyjących na wszystkich kontynentach. Różne kultury i języki, jednak ta sama wiara i ten sam dar zbawienia.
  •  A nagle zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała [wodą] (w. 37) Jezioro Galilejskie, samo znajdując się w depresji doliny Jordanu (ok. 213 m p.p.m.), od wschodu i zachodu otoczone jest wzgórzami sięgającymi nawet 200 m n.p.m. W wyniku mieszania się nad nim mas powietrza o różnej wilgotności i temperaturze powstają nagłe i gwałtowne burze. Jezus i Jego uczniowie, płynąc na wschodni brzeg, doświadczają takiego właśnie zjawiska. Bycie chrześcijaninem nie oznacza, że z naszego życia automatycznie zostaną usunięte wszelkie niedogodności. Różnica polega na tym, że w trudnościach, które przynosi nasza codzienność nie jesteśmy już sami. Jest przy nas Jezus, któremu całkowicie możemy zaufać. Jaką „burzę życiową” przeżyłem w ostatnim czasie? Czy pamiętałem wtedy o obecności Jezusa?
  • On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?» (w. 38) Twardy sen Jezusa można by tłumaczyć zmęczeniem spowodowanym przez wcześniejsze całodzienne nauczanie. Jak jednak pokaże dalsza część perykopy, chodzi tutaj o Jego tożsamość Syna Bożego. Ten, który wraz z Ojcem i Duchem Świętym powołał do istnienia całą stworzoną rzeczywistość, nie musi lękać się zburzonych fal, gdyż sam sprawuje nad nimi władzę. Uczniowie jednak tego jeszcze nie rozumieją, wydaje się im, że zaraz zginą. Jezus jest Panem. Do Niego należy cała rzeczywistość, także życie moje i moich bliskich. Zatrzymam się na moment nad tą prawdą.
  • On, powstawszy, zgromił wicher i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!» Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza (w. 39) Podobnie jak wcześniej wobec duchów nieczystych (por. 1,25; 3,12), tak teraz wobec sił przyrody Jezus objawia swoją suwerenną władzę. Na dźwięk Jego polecania szalejące żywioły uspakajają się. Dostrzec tutaj można echo jednego z Psalmów: „w swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. Zamienił burzę w wietrzyk łagodny, a fale morskie umilkły” (Ps 107,28-29). Słowo Jezusa ma moc zapanować nawet nad największym chaosem, także nad chaosem ludzkiego serca. Poproszę Pana, by mówiąc do mnie, zaprowadzał ciszę również w moim wnętrzu.
  • Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże brak wam wiary!» Oni zlękli się bardzo i mówili między sobą: «Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?» (ww. 40-41) Marek, już w pierwszym zdaniu swojej Ewangelii zaznaczył, że Jezus jest Mesjaszem i Synem Bożym (por. Mk 1,1). Jednakże śledząc jego narrację, możemy dostrzec jak prawda o Jezusowej tożsamości bardzo powoli dociera do uczniów. Tak też jest w dzisiejszej scenie. Uczniom brakuje wiary, ich serca napełniły się przerażeniem wobec burzy na jeziorze, gdyż jeszcze do końca nie poznali kim On jest. Bycie chrześcijaninem zakłada pokorne kroczenie za Jezusem, odkrywanie kolejnych pokładów prawdy o Nim. Co dzisiaj mógłbym powiedzieć o Jezusie? Kim jest On dla mnie? Jak więź z Nim wpływa na moje przeżywanie codzienności?

Modlitwa w ciągu dnia

  • Panie, przymnóż mi wiary!

Nie bójcie się (J 6,16-21)

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna

Sobota II Tygodnia Wielkanocy

J 6,16-21

16 O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro 17 i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; 18 jezioro burzyło się od silnego wichru. 19 Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. 20 On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». 21 Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.

Przygotowanie

  • Ewangeliczny fragment, który przytacza dzisiejsza Liturgia Słowa, opowiada o niezwykłym wydarzeniu. Uczniowie pośród nocnej ciemności i silnego wiatru przeprawiają się łodzią przez Jezioro Tyberiadzkie. Pośród szalejących żywiołów spotykają Tego, który ma władzę nad całym stworzonym światem. Wyciszę moje serce i wezwę Ducha Świętego, by poprowadził mnie w dzisiejszej modlitwie Słowem.

Punkty do medytacji

  • O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum (ww. 16-17) Janowe opowiadanie o cudownym rozmnożeniu chleba (por. J 6,1-15), kończy się wzmianką, że Jezus udał się samotnie na górę, zostawiając uczniów oraz tłumy chcące obwołać Go królem (ww. 14-15). Po zapadnięciu zmroku uczniowie decydują się wejść do łodzi, by przeprawić się z powrotem do Kafarnaum. Powracają do miejsca, które w czasie publicznej działalności Pana stało się Jego nowym domem. Mają nadzieję właśnie tam ponownie Go spotkać. Gdzie szukam obecności Jezusa? Czy potrafię wskazać w historii mojego życia takie momenty, w których szczególnie doświadczyłem Jego bliskości?
  • Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; jezioro burzyło się od silnego wichru (ww. 17-18) Powrotna przeprawa przez Jezioro Tyberiadzkie okazuje się być nie lada wyzwaniem. Odbywa się w ciemności oraz przy falach wzburzonych silnym wiatrem. Ciemność w Czwartej Ewangelii symbolizuje siły sprzeciwiające się Bogu i Barankowi (por. J 1,5; 3,19; 12,35). Silny wicher zrywający się o nocnej porze nad Jeziorem Tyberiadzkim jest dosyć częstym zjawiskiem. Wynika z różnicy temperatur oraz ukształtowania okolicznego terenu. Tutaj jednak burza na jeziorze dodatkowo symbolizuje przeciwności, jakie napotykają uczniowie Jezusa w swoim życiu wiary. Jak dzisiaj wygląda moje serce? Czy nie ma w nim jakiegoś rodzaju ciemności, czyli sprzeciwu wobec Boga?
  • Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się (w. 19) Stadion był jednostką odległości wynoszącą ok. 185 m. Wzmianka o tym, iż uczniowie przepłynęli 20 lub 30 stadiów oznacza, że znajdują się mniej więcej w połowie drogi do Kafarnaum (szerokość akwenu wynosiła ponad 60 stadiów). Właśnie na środku jeziora, w najbardziej niebezpiecznym momencie przeprawy, przychodzi do nich Jezus. Kroczy po wzburzonych wodach. Widok ten, wyraźny przejaw Jezusowego panowania nad groźnym żywiołem, wzbudza w uczniach lęk. Będąc synami Narodu Wybranego, dobrze wiedzą, że tego typu władza nad siłami przyrody właściwa jest samemu Bogu. Uświadamiają sobie zatem, że oto są świadkami objawienia się samego Boga, który przychodzi do nich w osobie Syna. Czy wierzę, że Jezus jest Bogiem? Czy wiara ta przekłada się w mojej codzienności na zaufanie w Jego prowadzenie oraz posłuszeństwo Jego nauce?
  • On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się» (w. 20) Wydarzenie teofanii zostaje potwierdzone słowami Jezusa. Wyrażenie „Ja jestem” (gr. ego eimi), podobnie jak w innych miejscach Janowej Ewangelii, jest odwołaniem do Bożego imienia objawionego w ST: „Jestem, który jestem” (hebr. ehje aszer ehje – por. Wj 3,14; Iz 43,10; 52,6). Jedną z nowości przyniesionych przez Jezusa jest zastąpienie lęku wobec Bożego majestatu ufnością dziecka, które rozpoznaje w Bogu swojego miłującego Ojca. Jako Syn trwający w miłości Ojca i dający doskonałą odpowiedź miłości, Pan zaprasza wierzących w Niego do zanurzenia się w tej miłości (por. J 15,9). Wyobrażę sobie Jezusa, który przychodzi do mnie i mówi: „To ja jestem, nie bój się”. Pozwolę, by słowa te głęboko osadziły się w moim sercu.

W ciągu dnia

  • Tak zaplanuję dzisiejszy dzień, bym miał możliwość nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, doświadczenia żywej obecności Jezusa.

To Ja jestem, nie bójcie się

Napisano Autor: ks. RafałW Formacja biblijna
Jezus Chrystus

Sobota II Tygodnia Wielkanocy

J 6,16-21

16 O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro 17 i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; 18 jezioro burzyło się od silnego wichru. 19 Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. 20 On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się». 21 Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.

Przygotowanie

  • Ewangeliczny fragment, który przytacza dzisiejsza Liturgia Słowa, opowiada o niezwykłym doświadczeniu uczniów, którzy spotykają Jezusa pośród burzy na Jeziorze Tyberiadzkim. Pan objawia wobec nich swoją tożsamość Boga i przekazuje im dar pokoju. Wyciszę moje serce i wezwę Ducha Świętego, by poprowadził mnie przez dzisiejszą modlitwę.

Punkty do medytacji

  • „O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum” (w. 16-17). Opowiadanie o cudownym rozmnożeniu chleba, które rozważaliśmy wczoraj (por. J 6,1-15), kończy się wzmianką, że Jezus udał się samotnie na górę, zostawiając uczniów oraz tłumy chcące obwołać Go królem (ww. 14-15). Po zapadnięciu zmroku uczniowie decydują się wejść do łodzi, by przeprawić się z powrotem do Kafarnaum. Powracają do miejsca, które w czasie publicznej działalności Pana stało się Jego nowym domem. Mają nadzieję właśnie tam ponownie Go spotkać. Gdzie szukam obecności Jezusa? Czy potrafię wskazać w historii mojego życia takie momenty i miejsca, w których szczególnie doświadczyłem Jego bliskości?
  • „Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; jezioro burzyło się od silnego wichru” (ww. 17-18). Powrotna przeprawa przez Jezioro Tyberiadzkie okazuje się być nie lada wyzwaniem. Odbywa się w ciemności oraz przy falach wzburzonych silnym wiatrem. Ciemność w Czwartej Ewangelii symbolizuje siły sprzeciwiające się Bogu i Barankowi (por. J 1,5; 3,19; 12,35). Zjawisko wiatru zrywającego się o nocnej porze nad Jeziorem Tyberiadzkim jest częstym zjawiskiem wynikającym z różnicy temperatur oraz ukształtowania okolicznego terenu. Tutaj jednak burza na jeziorze dodatkowo symbolizuje przeciwności, jakie uczniowie Jezusa napotykają w swoim życiu wiary. Jak dzisiaj wygląda moje serce? Czy nie ma w nim jakiegoś rodzaju ciemności, czyli sprzeciwu wobec Boga?
  • „Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się” (w. 19). Stadion był jednostką odległości wynoszącą ok. 185 m. Wzmianka o tym, iż uczniowie przepłynęli 20 lub 30 stadiów oznacza, że znajdują się mniej więcej w połowie drogi do Kafarnaum (szerokość jeziora wynosiła ponad 60 stadiów). Właśnie na środku jeziora, w najbardziej niebezpiecznym momencie przeprawy, przychodzi do nich Jezus. Pan kroczy po wzburzonych wodach Jeziora. Widok ten, wyraźny przejaw Jezusowego panowania nad groźnym żywiołem, wzbudza w uczniach lęk. Będąc synami Narodu Wybranego, dobrze wiedzą, że tego typu panowanie nad siłami przyrody właściwe jest samemu Bogu. Zatem uświadamiają sobie, że oto są świadkami teofanii, objawienia się samego Boga, który przychodzi do nich w osobie Syna. Czy wierzę, że Jezus jest Bogiem? Czy wiara ta przekłada się w mojej codzienności na zaufanie w Jego prowadzenie oraz posłuszeństwo Jego nauce?
  • „On zaś rzekł do nich: «To Ja jestem, nie bójcie się»” (w. 20). Wydarzenie teofanii zostaje potwierdzone słowami Jezusa. Wyrażenie „Ja jestem” (gr. ego eimi), podobnie jak w innych miejscach Janowej Ewangelii, jest odwołaniem do Bożego imienia objawionego w ST (por. Wj 3,14; Iz 43,10; 52,6). Jedną z nowości przyniesionych przez Jezusa jest zastąpienie starotestamentalnej bojaźni wobec Bożego majestatu ufnością dziecka, które rozpoznaje w Bogu swojego miłującego Ojca. Jako Syn trwający w miłości Ojca i dający doskonałą odpowiedź miłości, Pan zaprasza wierzących w Niego do zanurzenia się w tej miłości i trwania w niej (por. J 15,9). Dlatego teraz mówi do przelęknionych uczniów: „nie bójcie się”. Wyobrażę sobie Jezusa, który przychodzi do mnie i mówi: „To ja jestem, nie bój się”. Pozwolę, by słowa te głęboko osadziły się w moim sercu.

W ciągu dnia

  • Tak zaplanuję dzisiejszy dzień, bym miał możliwość nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, doświadczenia żywej obecności Jezusa.