Sobota III Tygodnia Wielkanocy

J 6,55.60-69

⁵⁵ Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem (…) ⁶⁰ A wielu spośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli, mówiło: «Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?» ⁶¹ Jezus jednak, świadom tego, że uczniowie Jego na to szemrali, rzekł do nich: «To was gorszy? ⁶² A gdy ujrzycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem? ⁶³ To Duch daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem. ⁶⁴ Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą». Jezus bowiem od początku wiedział, którzy nie wierzą, i kto ma Go wydać. ⁶⁵ Rzekł więc: «Oto dlaczego wam powiedziałem: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli nie zostało mu to dane przez Ojca». ⁶⁶ Od tego czasu wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło. ⁶⁷ Rzekł więc Jezus do Dwunastu: «Czyż i wy chcecie odejść?» ⁶⁸ Odpowiedział Mu Szymon Piotr: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. ⁶⁹ A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Bożym».

Przygotowanie

• Kończymy dzisiaj kilkudniowe rozważanie tzw. mowy eucharystycznej, w której Jezus, opierając się na cudzie rozmnożenia chleba i odwołując do starotestamentalnego znaku manny, zapowiada prawdziwy pokarm z nieba, jakim będzie Jego Ciało i Krew. Nauka ta jest wymagająca i dlatego wielu spośród dotychczasowych uczniów Go opuszcza. Z wiarą w prowadzenie Ducha Świętego wejdę w modlitwę Słowem.

Punkty do medytacji

• Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem (w. 55) W kulminacyjnym momencie tzw. mowy eucharystycznej (J 6,22-71) Jezus mówi wprost o konieczności spożywania Jego Ciała i picia Jego Krwi: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (6,54). W ten sposób swoje ostateczne wypełnienie znajdzie znak manny udzielanej przez Boga narodowi wybranemu wędrującemu przez pustynię. Jak manna podtrzymywała życie Izraela w drodze do Ziemi Obiecanej, tak pokarm z nieba, którym jest Ciało i Krew Chrystusa, da życie wieczne tym, którzy zmierzają do ojczyzny niebieskiej. Na krzyżu Syn złoży Ojcu w ofierze swoje życie za grzechy całego świata. W ten sposób na zawsze otworzy przed ludzkością drogę pojednania z Bogiem. Uczniowie będą mogli iść tą drogą, spożywając Ciało i Krew Pańską, w które w czasie każdej Eucharystii przemieniać się będą chleb i wino: „A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im, mówiąc: «Bierzcie, to jest Ciało moje». Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, i pili z niego wszyscy” (Mk 14,22-23; Mt 26,26-28; Łk 22,19-20; 1 Kor 11,23-25). Czy wierzę, że podczas Mszy Świętej chleb i wino prawdziwie przemieniają się w Ciało i Krew Chrystusa? Czy robię wszystko, by móc jak najczęściej karmić się prawdziwym chlebem z nieba?
• Jezus jednak, świadom tego, że uczniowie Jego na to szemrali, rzekł do nich: «To was gorszy? A gdy ujrzycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem? (ww. 61-62) Zapowiedź spożywania Ciała i Krwi Jezusa na tym etapie budzi wątpliwości w sercach uczniów: „A wielu spośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli, mówiło: «Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?»” (6,60; por. 6,52). Jezus jednak nie łagodzi swojego nauczania. Jako Syn Człowieczy i chleb życia zstąpił z nieba, by uczynić siebie samego pokarmem dającym życie wieczne. Skoro uczniowie nie są w stanie teraz tego przyjąć, jeszcze większym szokiem będzie dla nich powrót Jezusa do Ojca, który dokona się poprzez śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie. Wszystko to jednak będzie musiało się dokonać, gdyż dopiero po przemienieniu, jakie dokona się w chwili zmartwychwstania, Jezusowe ciało będzie mogło przebywać w niebie i jednocześnie być sakramentalnym pokarmem wierzących. Jak przeżywam tegoroczny okres Wielkanocy? Czy pozwalam, by misterium śmierci i zmartwychwstania Chrystusa przeniknęło do mojej codzienności?
• To Duch daje życie; ciało na nic się nie zda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem (w. 63) Wiedząc o oporze, z jakim spotykają się Jego ostatnie wypowiedzi, Jezus wskazuje na Ducha Świętego, który ma moc wprowadzenia na głębiny wiary. Uczniowie powinni odłożyć na bok kategorie ludzkiego myślenia (np. „jak można jeść czyjeś ciało, czy pić czyjąś krew?”) i uświadomić sobie, że zarówno słowa, jak i czyny Pana, napełnione są Duchem Świętym, który jest również w stanie pomóc im zrozumieć sens otrzymanej nauki. Gdzie szukam pomocy, gdy słowa Jezusa wykraczają poza moje życiowe doświadczenie? Czy odrzucam pokusę wybiórczego traktowania Jezusowej nauki? Kiedy ostatnio poszedłem za konkretnym wskazaniem Ewangelii?
• Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą». Jezus bowiem od początku wiedział, którzy nie wierzą, i kto ma Go wydać. Rzekł więc: «Oto dlaczego wam powiedziałem: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli nie zostało mu to dane przez Ojca» (ww. 64-65) Jezus jest realistą. Wie, że autentyczna wiara ma korzenie w miłości. Światło Bożej prawdy przekracza możliwości poznania ludzkiego umysłu, jak to stwierdzone zostało przez Niego w trakcie nocnej rozmowy z Nikodemem: „Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża” (3,8). Jednakże prawda objawiona przez Boga ma tę właściwość, że nawet nie do końca zrozumiana przyciąga do siebie, gdyż jest jednym z wielu przejawów Bożej miłości. Poddanie się tej prawdzie poprzedza zatem rezygnacja ze skoncentrowanej na sobie miłości własnej i ufne zanurzenie się w miłującym Ojcu. Tak niestety nie stało się w przypadku zdrajcy Judasza, który do końca trzymał się swoich błędnych przekonań. Bóg Ojciec pozwolił mi spotkać Jezusa. Czy jestem Mu za to wdzięczny? Czy w mojej drodze wiary mentalność niewolnika ustąpiła już miejsca mentalności kochanego przez Ojca syna?
• Odpowiedział Mu Szymon Piotr: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Bożym» (ww. 68-69) Widząc, że wielu uczniów, nie mogąc zrozumieć Jego ostatniej nauki, Go opuszcza (w. 66), Jezus pyta Dwunastu o ich zamiary (w. 67). W imieniu apostołów głos zabiera Piotr. Najpierw stwierdza, że w słowach Pana objawione zostaje życie wieczne, a następnie wyznaje wiarę, że Jezus jest „Świętym Boga”. W ST „świętość” jest przypisywana samemu Bogu, który jako jedyny jest „Święty” (hebr. kadosz), na przykład: „Nie bój się, robaczku Jakubie, nieboraku Izraelu! Ja cię wspomagam – wyrocznia Pana – odkupicielem twoim – Święty Izraela” (Iz 41,1). Natomiast w Ewangelii Jana przymiotnikiem „święty” (gr. hagios) opisywany jest Ojciec (por. J 17,1), Duch (por. 1,33; 14,26; 20,22) i w tym miejscu Jezus. Apostoł zatem wyznaje wiarę w Jego boskość. A to oznacza, że poddaje się światłu Jego nauki. Opowiem Jezusowi o tym, co sprawia mi najwięcej trudności w byciu Jego uczniem.

W ciągu dnia

• Będę powtarzał za św. Piotrem: „Panie, do kogóż pójdę? Tym masz słowa życia wiecznego. Ty jesteś Świętym Boga”.