Wtorek, 7 lipca

Mt 9,32-38

³² Gdy ci wychodzili, oto przyprowadzono Mu opętanego niemowę. ³³ Po wyrzuceniu złego ducha niemy odzyskał mowę, a tłumy pełne podziwu wołały: «Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu!» ³⁴ Lecz faryzeusze mówili: «Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy». ³⁵ Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. ³⁶ A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. ³⁷ Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. ³⁸ Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».

W części narracyjnej następującej po Kazaniu na Górze (Mt 5-7) Mateusz koncentruje się na  cudotwórczej działalności Jezusa. Przebywając w okolicach Jeziora Galilejskiego, przede wszystkim w Kafarnaum, Pan dokonuje wielu uzdrowień. Ewangelista bardziej szczegółowo opowiada o kilku z nich: uzdrowienie trędowatego (por. 8,2-4), uzdrowienie sługi setnika z Kafarnaum (por. 8,5-13), uzdrowienie teściowej Piotra (por. 8,14-15), uwolnienie dwóch opętanych w krainie Gadareńczyków (por. 8,28-32), uzdrowienie paralityka (por. 9,2-7), uzdrowienie córki Jaira i kobiety dwanaście lat cierpiącej na krwotok (por. 9,18-25); uzdrowienie dwóch niewidomych (por. 9,27-31).

Pierwsza cześć dzisiejszego czytania ewangelicznego, scena uwolnienia z mocy złego ducha niemego mężczyzny (9,32-33) zamyka serię ośmiu relacji o cudownych uzdrowieniach. Dlatego słowa wypowiadane przez tłumy – „Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu!” (9,33) – należy rozmieć jako swojego rodzaju podsumowanie. Oczyszczenie trędowatych, leczenie chorych, wskrzeszanie umarłych czy wypędzanie demonów miało już miejsce w dziejach Izraela. Jednak nigdy wcześniej tego typu wydarzenia nie następowały tak często. Dodatkowo dokonuje ich jeden Człowiek, głosiciel nadejścia królestwa niebieskiego.

Niestety nie wszyscy są pod wrażeniem: „Lecz faryzeusze mówili: «Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy»” (9,34). Czyny Jezusa są tak niezwykłe, że faryzeusze nie mogą zaprzeczyć, że ma On dostęp do jakiejś nadprzyrodzonej mocy. Jednakże, ponieważ Jezus zasiada do jednego stołu z poborcami podatkowymi i grzesznikami, według ich oceny lekceważy rytualne zasady czystości oraz oferuje przebaczenie grzechów poza Świątynią, dochodzą oni do wniosku, że nie może być On posłany przez Boga. Niesprawiedliwe oskarżenie o współpracę Jezusa z szatanem powtórzy się po uwolnieniu kolejnego opętanego, tym razem niewidomego i niemego mężczyzny (por. 12,22), kiedy to faryzeusze powiedzą: „On tylko mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy” (12,23).

W dalszej części Ewangelii Mateusz pokazuje, jak Jezus zareagował na powyższe oskarżenia. W pierwszej kolejności ewangelista w sumaryczny sposób opisuje spokojną kontynuację podjętych przez Pana działań: „Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości” (9,35). Tym samym w dalszym ciągu wypełniają się słowa proroka Izajasza zacytowane na początku opisu publicznej działalności Jezusa: „Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego, na drodze ku morzu, Zajordanie, Galilea pogan! Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci wzeszło światło” (4,14-16; por. Iz 8,23; 9,1).

Widok spotykanych tłumów do głębi porusza Jezusa: „A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza” (Mt 9,36). Nie mając liderów, którzy by ich prowadzili, Izraelici przypominają owce bez pasterza. W Księdze Ezechiela obraz owiec pozbawionych pasterzy opisuje cierpienia ludu Bożego z powodu skorumpowanych przywódców Izraela w czasach proroka (por. Ez 34). Ezechiel zapowiedział, że przyjdzie taki dzień, gdy Bóg da ludowi pasterza z domu Dawidowego: „I ustanowię nad nimi jednego pasterza, który je będzie pasł, mego sługę, Dawida. On je będzie pasł, on będzie ich pasterzem” (Ez 34,23). Proroctwo to wypełnia się w Jezusie, potomku Dawida, który jest Bożym pasterzem, na nowo gromadzącym Izraela.

W tym kontekście Pan zwraca się bezpośrednio do swoich uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo»” (Mt 9,37-38). Tym samym wprowadzony zostaje temat apostołów, którzy na początku kolejnego rozdziału zostaną ustanowieni przez Jezusa jako kontynuatorzy Jego misji (por. 10,1-4). Dzieło podjęte przez Mesjasza, dopełnione na Golgocie, będzie kontynuowane przez grono Dwunastu oraz ich następców.

Czy wierzę, że ja także, ze swoją biedą i ograniczeniami, mam swoje miejsce w sercu Jezusa? Co dzisiaj chciałbym oddać w leczące ręce Zbawiciela?